Van de trap gevallen

E. is van de trap gevallen, en nee ik heb het niet over haar kapsel.. Het begon allemaal met een spuitluier van S.

We waren allemaal nog beneden toen S. een onaangename lucht begon te verspreiden. Haar romper kleurde al geel/bruin bij de rug dus hup naar boven. Op de prinsessenkamer aangekomen lag S. op het aankleedkussen met de poep tot aan haar oksels. Alles wat ze had gedragen aan kleding kon direct de was in. Terwijl ik de schade aan het opnemen was hoorde ik beneden de deur opengaan. Klik. Een korte stilte.. Toen hoorde ik E., ze wilde boven 'pelen'.
"Nou lievie, wacht maar even beneden.. mama komt zo weer naar je toe." Maar nee, E. wilde naar boven. Ze zei 'nee' en ik hoorde aan haar stem dat het menes was.

Nou ken ik haar en ik weet dat ze de afgelopen tijd nogal baldadig kan zijn. Terwijl ik een blik wierp op de chaos voor mij moest ik een beslissing nemen. Ik besloot te zeggen dat ze naar boven mocht komen. Natuurlijk had ik haar liever beneden gehad, maar het leek me veiliger om haar toestemming te geven dan dat ze stiekem zou gaan doen. -Bovendien beklimt ze al een jaar die trap en hoewel ik altijd achter haar loop hoef ik nooit te helpen.-

Met ingehouden adem poetste ik de billen (en rug en de rest) van S. schoon en hield ik tussendoor mijn ogen op de trap gericht. En het ging goed. Heel lang. Helemaal tot bovenaan. Een voet stond al boven en haar handen hadden het traphekje al vast. Maar helaas raakte ze op dat moment uit balans.
Voor mijn ogen zag ik E. als in slomotion achterover in het trapgat verdwijnen. Een hoop herrie volgde, toen een korte stilte en toen begon ze te huilen. Ik zette S. met haar blote billen in haar bedje en vloog naar beneden. Daar lag E. op haar buik op de trap met haar handen naar de grond. Ik tilde E. op en nam haar mee naar boven.
Ze zat bij me op schoot. Haar buik tegen mijn buik en haar armen om me heen geslagen. Dikke tranen en ik liet haar eerst even rustig uithuilen. Wat een schrik. Daarna namen we de situatie op. Ze was op haar hoofd gevallen. Ja, een bult. Eigenlijk meer een soort heuvel want een van de treden had een streep achtergelaten op haar koppie. We hebben nog verder gezocht maar konden niets vinden, nog geen blauwe plek. Ook vanmorgen niet.

Toen E. van de ergste schrik bekomen was haalde ik S. weer uit haar bedje. Die had van schrik een grote plas in haar bed gedaan.

Wat een ochtend. Ik weet dat kinderen 'van elastiek' zijn, maar ik probeer maar niet te denken aan hoe het ook had kunnen aflopen. Gelukkig heeft E. er weinig last van gehad. Ze is zich nu wel ineens bewust van het risico bij traplopen en doet het allemaal wat voorzichtiger aan. En dat lijkt mij een hele positieve bijwerking.