Jeugdherinneringen

De herinneringen van voor de verhuizing zijn vrij zeldzaam. Toen we gingen verhuizen was ik (bijna) acht. Ik zat in groep vier. Een hoop dingen kan ik me nog heel goed herinneren. Dingen van mijn klas, vriendjes en vriendinnetjes de plekken waar we buitenspeelden. Maar juist het gewone dagelijkse leven vind ik maar lastig om boven te krijgen. Het zijn allemaal flarden. Losse stukjes.

De gang waar we op de onderste tree van de trap zaten als we stout waren geweest (heeft blijkbaar indruk gemaakt). Ons (zus L. en ik) kamertje met stapelbed. De muur waarin we fantaseerden dat er luikjes zaten, waardoor we konden reizen. De schoenendoos met suikerzakjes die we spaarden en de keren dat we ons niet konden bedwingen en samen een 'dubbele' openmaakten om het suiker op te eten.

Maar de meeste herinneringen heb ik doordat er foto's, film of verhalen van zijn. Ben ik blij dat er bij ons gefilmd werd en dat die herinneringen dus bewaard zijn gebleven. Ik zou er vanalles voor over hebben om gewoon even terug te gaan naar 1988. Even naar de Libellemeent en aanbellen op nr 43. Rondkijken in huis. Zien hoe wij spelen en waar papa en mama druk mee zijn.

Regelmatig -wanneer ik aan het genieten ben van de meiden thuis- vraag ik me af hoe ons leven er later uit ziet. Wanneer ze ook groot zijn. Dan fantaseer ik vooral over de tijd dat ze nog thuiswonen en dat we gesprekken met elkaar kunnen voeren. Ze zullen dan niets meer weten van nu. Zullen ze ook nieuwgierig zijn naar hun kindertijd?

Lucky us hebben we B. en maakt hij veel filmpjes en bewerkt ze ook nog. Een hele rij herinneringen is al vastgelegd en daar zal de komende jaren nog wel het nodige bij komen. Via deze weblog probeer ik ook de dagelijkse gebeurtenissen vast te leggen. Ik hoop dat de meiden zo later een goed beeld hebben van hoe hun leven er nu uitziet. Want ik weet eigenlijk wel zeker dat ze deze tijd niet zouden willen missen.