Waarom?

We wisten dat het eraan zat te komen. We hadden de 'is dat?' en 'wat dan?' fase al gehad. En het klopt, toen kwam de 'waarom?' fase.. Inmiddels weten we al niet anders meer, we horen het de hele dag. Niet één keer, maar net zo lang tot een gesprek eindigt met "dat weet ik ook niet" of "daarom" van onze kant.

Ik vind het leuk. De gesprekken die we tegenwoordig hebben gaan steeds dieper en E. lijkt de vraag niet alleen uit gewoonte te stellen maar ze is ook oprecht geïnteresseerd in alles, maar dan ook alles, wat ze ziet, hoort, ruikt of voelt.

De gesprekken komen niet alleen van onze kant, maar ze komt zelf ook steeds vaker met wijze woorden. Regelmatig maakt ze ons aan het lachen wanneer ze een goede reden geeft voor iets wat ze doet.

Daarnaast is E veranderd. Het lijkt wel of ze met haar verjaardag haar peuterpubertijd achter zich gelaten heeft. Ze is er niet meer op uit om de hele dag tegen de regels in te gaan, maar heeft er plezier in om te helpen bij allerlei activiteiten, om zichzelf te verzorgen en ze geniet ineens van allemaal rustige spelletjes zoals strijkkralen, kleien en rolitballetjes op dezelfde kleur in hun vakjes leggen :).

Voor E is ze heel zorgzaam. Die twee beginnen ineens samen te communiceren zonder hulp van buiten af. Zo stond er bijvoorbeeld vanmiddag een leeg potje op tafel. E wilde het potje hebben maar kon er niet bij...

"Ik kan niet bij het potje..." S strekt haar arm uit en pakt het potje zelf.
Dan zegt S "diet, diet, diet (dicht)" Vanuit mijn ooghoek volg ik het tafereel.
E antwoord "zal ik hem even voor je open maken S? geef het maar aan mij".
Gewillig zie ik S het potje afstaan en E vervolgens aan het dopje peuteren.
Zo gaat dat een tijdje verder.. helemaal tevreden met elkaar.

Vanmiddag bij het boodschappen doen, hoorde ik E zelfs zeggen -op het moment dat S ging staan in het boodschappenkarretje- "doe maar niet liefje, anders val je". Zo schattig.

Wat boffen wij toch met onze meisjes!

Kadootjes

Het eerste wat E voor haar verjaardag heeft gekregen? Tamme ratten. Koos en Miep heten ze. Ze waren 6 weken toen we ze ophaalden, maar groeien heel hard. Het hok dat we gebruiken stamt nog uit de tijd dat ik vroeger als kind gerbils op mijn kamer had.

De meisjes zijn helemaal dol op ze. We moeten S op afstand houden, want anders knuffelt of knijpt ze er een fijn. Letterlijk. E kan al super goed verzorgen en helpt me 's morgens trouw met schoon water en voer.

En ja, we vinden het zelf ook gezellig :).

Scheerschuim vervolg

S heeft er ook wat moois van gemaakt met scheerschuim. Al smeerde ze het liever in haar haar.

Gelukkig heeft ze na afloop met een stralend gezicht even de tafel schoongemaakt.

Begrijpend bijbellezen en scheerschuim

In onze boekenkast staat, bij de kinderboeken, een kleuterbijbel. Het is een groot boek met mooie gekleurde plaatjes erin. Hoewel het een van de favoriete boeken van de meiden is, en het met enige regelmaat gelezen wordt, zijn de verhalen bij de plaatjes soms nog lastig. De spanningsboog van de meiden is te kort om zo'n verhaal uit te leggen, want het plaatje op de volgende bladzijde lonkt. De verhalen hebben nou eenmaal wat meer diepgang dan Nijntje is jarig of Basje doet een plasje, dus ben ik afgelopen week begonnen met 'begrijpend bijbellezen'.

Ik besloot om de meiden te laten kiezen welk verhaal we gingen lezen en vertelde erbij dat we daarna een 'werkje' zouden doen over het verhaal. De eerste keer kozen ze uitgerekend het verhaal van Abraham en Isaäk. (Gen. 22:1-19) Dit is nou precies zo'n verhaal waarvan ik na het lezen niet echt de indruk had dat E kon begrijpen wat we gelezen hadden. Dus gingen we ermee aan de slag. De meiden gingen in hun kinderstoel aan tafel. Daar bouwde ik met stenen (tuintegels) een 'altaar', daarop kwam het hout (lucifers) en we maakten vuur. Ze hadden opeens geen enkel probleem meer met concentratie. In hun ogen begonnen lichtjes te branden en ze luisterden aandachtig naar wat ik te vertellen had. Ik heb uitgelegd dat de mensen vroeger God blij maakten met een altaar, maar dat voor ons de Here Jezus is gekomen. Toen hebben we het gehad over dingen waar we God vandaag blij mee kunnen maken. Daarna hebben we uit volle borst een van E haar lievelingsliedjes gezongen :) (deze).

We hebben deze week nog een verhaal gedaan. Dit keer kozen de meisjes voor het verhaal dat de kinderen bij Jezus mogen komen. (Marcus 10:13-16) Dit verhaal hebben we nabesproken terwijl we kinderen hebben getekend in het scheerschuim op tafel.

De taarten

Natuurlijk waren er ook taarten afgelopen weekend. Voor zondag had ik appeltaart en onderstaande taarten gemaakt.

Voor dinsdag werd het een boltaartje met Hello Kitty.

Feestweekend

E is 3 jaar! En dat hebben we gevierd natuurlijk. Eigenlijk heeft ze het 3 keer gevierd. Op zaterdagmorgen samen met haar zusje en 7 meiden uit de straat, op zondagmiddag met een hoop visite en op dinsdag bij haar gastouders met haar zusje en 4 andere gastkinderen. Alles bij elkaar is ze natuurlijk enorm verwend met cadeaus, en ze heeft ervan genoten. Ze geniet er eigenlijk nog steeds van, want alle kadootjes vielen goed in de smaak.

Toen E 's morgens beneden kwam, nadat we voor haar gezongen hadden, klom ze in haar versierde stoel en ging ze zichzelf tekenen met de slingers erbij :)

 Samen met de meiden uit de straat versierde ze taartjes..

 En onze tuin :)

Hoedje van plezier

Wat is het toch heerlijk als je je kunt vermaken door met een hoedje op je hoofd door de kamer te rennen..

Verliefd op papa

Als je onze meiden vraagt met wie ze later willen trouwen dan weten ze het wel. Papa. Ze weten precies hoe je moet trouwen want onze trouwfilm wordt op een dag gerust vijf keer achter elkaar afgespeeld en de laatste keer zitten ze -vooral E- nog even geboeid te kijken alsof ze m voor het eerst zien. E weet ook al welke jurk ze aan wil. Haar blauwe prinsessenjurk. Het spreekt dus voor zich dat S in de roze prinsessenjurk gaat trouwen.

De laatste tijd ontwikkeld S zich als een echt papa-kindje. Als ze wakker wordt is de eerste vraag die ze stelt: 'papa?'. Dan leg ik haar uit dat papa naar zijn werk is. Beneden gekomen gaat ze gelijk door het raam kijken om te controleren of het klopt. De hele dag blijft ze alert op voertuigen die papa mogelijk thuis brengen. Auto's, motors, als ze iets hoort vraagt ze 'papa?' en kijkt ze me vragend aan. Ze zou er overigens ook niet gek van opkijken als papa op een dag per helikopter of straaljager thuis zou komen. En ook als er bij de buren wordt geklust of gemaaid dan checkt ze even bij mij of dat toevallig papa is. Als S naar de trouwfilm kijkt, doet ze dat ook alleen voor papa. Volgens mij ziet ze niet eens dat ik me in een grote jurk heb gehesen die dag. Ze ziet papa.

Toen we deze week boven waren, ik was mijn kleding in de kast aan het leggen, sprongen de meiden op ons bed. In een flits zie ik via de spiegel S om haar as rollen via de bedrand -knal- op de grond -harde knal-. Een korte stilte en een flinke brul volgden. Ik ren erheen hou haar vast en troost haar. Ze kroop in mijn nek (zoals S dat zo lekker kan) maar bleef daar nog geen minuut voordat haar huilen over ging in het brullen van, je raad het al, 'papaaaa!!'... Wil je dat papa je komt troosten? vroeg ik haar. Dat was zo, dus papa kwam van zolder aangelopen zodat S nog even lekker kon uitsnikken bij meidenpap op schoot.

Een taart waard..

Elke goede gelegenheid om iets te bakken probeer ik aan te pakken. En een trouwdag is natuurlijk helemaal een goede reden. Omdat we het weekend weg gingen heb ik in de week daarvoor al de handen uit de mouwen gestoken met de meisjes. Ik had een toepasselijk bakblik gekocht en bakte onderstaand lekkers. (Omdat ik nog biscuitdeeg over had maakte ik er een minitaartje bij).

De taart had een bokkenpootjesvulling en werd afgesmeerd met chocoladefudge. Yummie.

6 jaar geleden...

Riep ik 'JAAA' in het gemeentehuis van Hilversum

en trouwde ik met mijn lief in de kerk in Lage Vuursche.

Nu, 6 jaar na deze prachtige dag, vierden we het samen-zijn met een weekend weg, samen met de meisjes. We hebben genoten van het lekkere weer, van het zwembad

 en van de minidisco met 'Koos Konijn'.

De meisjes waren helemaal weg van de minidisco. We horen E thuis nog regelmatig zingen:

'ze kunnen zeggen wat ze willen maar de olifant, heeft de allerdikste billen van het hele land'.

Nieuwste ontwikkelingen

Kinderen ontwikkelen zich sneller wanneer ze meer aandacht krijgen. Zo ook in onze vakantie. Nu we drieënhalve week veel tijd met elkaar hebben doorgebracht zijn er weer allerlei sprongetjes gemaakt.

Met de zindelijkheid van E gaat het erg goed. Ze geeft het keurig aan wanneer ze naar de wc moet. Dit doet ze thuis, maar ook onderweg. Eigenlijk gaat het onderweg nog beter, want plassen in de bosjes heeft haar voorkeur. Thuis hebben we van tijd tot tijd een 'ongelukje'. Meestal komt het door oponthoud. Als ze tussendoor is afgeleid, lekker met vriendinnetjes speelt, even staat te dromen of eerst haar handen gaat wassen (ook dat gebeurt) dan komt de plas al voor ze goed en wel haar broek naar beneden heeft.

S is ondertussen ook hard op weg naar zindelijkheid. Ze geeft het zelf aan wanneer ze moet plassen door ssssss te zeggen (slissen). Als ze met wat hulp op het potje komt dan doet ze keurig een plas. De grote boodschap kondigt ze aan met hetzelfde geluid, alleen dan meestal nadat het in haar luier is beland.

 E heeft vorige week een 'grote meiden fiets' gekregen. Het is een flinke fiets en op de laagste stand kan ze net bij de trappers. Met haar fietshelmpje op heeft ze al dappere pogingen gedaan om zelfstandig buiten te fietsen. Maar ook met zijwieltjes vindt ze het allemaal nog wat wiebelig. Dat ze een paar keer (bijna) met de fiets opzij in de bosjes gevallen is heeft haar zelfvertrouwen niet omhoog geholpen. Toch is ze wel trots op haar grote fiets. Toen ze in het speeltuintje was kwam er een een meisje voorbij gefietst (jaar of negen, omafiets), toen het meisje voorbij was riep ze haar na: 'ik heb ook een grote fiets hoor!'. Het meisje kon haar niet horen, maar ik kon een glimlach niet onderdrukken.

 De praatjes worden hier steeds wijzer. E weet precies wat ze bedoelt en kan zichzelf heel goed duidelijk maken. Ze denkt een hoop.. 'ik denk dat de glijbaan nog nat is' en zulk soort voorspellingen doet ze de hele dag door. Vaak zegt ze er '.. hoor!' achteraan, wat het nog net iets wijzer doet klinken.
De uitspraak gaat ineens in sprongen. Bij opa en oma Knoest doet ze logopedie spelletjes en vorige week heeft ze de 'g' en de 'v' allebei leren zeggen. Nu gaat ze niet meer naar 'boten', maar naar 'boven'. Nu zingt ze niet meer 'zot is zoet' maar 'God is goed'.

Ook S kletst wat af. Alle dierengeluiden heeft ze wel onder de knie. Verder zegt ze papa, mama, appel, bal, din (drinken), hap (eten), poepoe (pop), sssss (plassen), bah, uit, op, dit (dicht), open, in.

Ritme

Wat kun je dat missen aan het einde van een vakantieperiode. Maar dat is ook het enige, want wat was het fijn om, een paar weken achter elkaar, tijd te hebben met het gezin.

Het zal wel weer even wennen zijn voor E dat ze niet meer zomaar ijsjes kan eten en allemaal andere lekkere dingen 'omdat papa vakantie heeft'. Ook voor S zal het wennen zijn dat ze papa niet meer de hele tijd in de buurt heeft, vandaag heeft ze al meerdere malen op haar liefst naar hem gevraagd. En voor mijzelf is het ook wennen, want ik zal weer zelf moeten koken :)
Maar dat doe ik natuurlijk met liefde, want het is nu wel weer even extra bijzonder als meidenpap aan het einde van de dag weer bij ons thuiskomt!

Het 'kom je spelen?' tijdperk breekt aan...

Gisteravond na het eten ging de bel. Ik deed de deur open en voor mij stond ons overbuurmeisje. M. Zes jaar en net klaar met groep 3. De meisjes stonden naast mij in de gang, en terwijl wij haar met z'n drieën aankeken bleef ze even stil. We wachtten rustig wat er komen ging en toen zei ze zachtjes: 'ik ben vergeten hoe ze heten'. Ze wees naar E. en S. Ik zei hun namen en overbuurmeisje M. vroeg of ze samen mocht spelen. Ze dacht dat haar moeder het geen goed idee zou vinden bij hun thuis en zo kwam ze bij ons spelen.

Terwijl ze voorzichtig ons huis en speelgoed 'ontdekte' keken meidenpap en ik elkaar af en toe met een glimlach aan. Dit was de allereerste keer. De blik op het gezicht van E. was zo schattig. E. was helemaal onder de indruk en enorm vereerd dat er zomaar iemand bij haar kwam spelen. Trots liet ze de kipjes zien en het een en ander aan speelgoed.
Toen meidenpap en ik even later aan de keukentafel zaten te praten hoorden we de voordeur dicht gaan en slippers van de oprit weg huppelen. Even onverwachts als ze gekomen was, was ze ook weer vertrokken. Beduusd en lichtelijk teleurgesteld bleef E. achter. Toen ik haar naar bed bracht sprak ik met haar af dat ze ook een keer naar het overbuurmeisje toe mocht. Dan zouden we aankloppen en kon ze vragen om te spelen.

Vanmorgen kwam even onverwacht hetzelfde buurmeisje spelen. Tot grote blijdschap van E. Ze gingen samen hinkelen en M. las haar boekjes voor. Voor E. was het al snel tijd voor een middagtukje dus M. mocht 's middags terugkomen. Dat gebeurde ook, maar net te vroeg want E. lag er nog in. We spraken af dat E. bij haar zou komen na haar slaapje. Vanmiddag speelde E. dus daar en na het eten kwam ze ineens nog even langs. Samen met J. haar vriendinnetje uit het dorp en uit haar klas en uit haar gymgroep.

Zo speelde E. vanavond met twee grote meiden. En wat zat ze te genieten.

Afgelopen week heeft ze ook twee keer in de speeltuin met een meisje uit het dorp gespeeld. Het samenspelen ligt haar wel. We moeten nog een jaar wachten, maar volgens mij kan ze haar lol niet op als ze straks naar school gaat en een klas vol kinderen heeft om mee te spelen.

Oppas

Vanaf het moment dat er E. in ons gezin kwam nam de tijd die wij als man en vrouw samen hadden drastisch af. Nou ben ik me er goed van bewust dat deze man-vrouw-tijd in de loopt der jaren alleen maar minder wordt, omdat de kinderen steeds later naar bed gaan tot de dag aanbreekt dat ze later naar bed gaan dan wij. Het is ook niet voor niets dat van alle kanten het advies luidt om tijd samen te plannen.

Wij boffen met een overbuurmeisje dat wil oppassen. Eigenlijk hebben we er meerderen. Toen we in de straat kwamen wonen hoorden we van verschillende buurvrouwen dat ze dochters hadden die het leuk zouden vinden om op te passen. Het leek ons verstandiger als onze meisjes de kans kregen om aan iemand te wennen en het werd buurmeisje M.
Buurmeisje M. vind onze meiden leuk en onze meiden vinden M. leuk. Als ze komt oppassen komen er nog 5 vriendinnetjes van haar mee en samen doen ze dan een spelletje of kijken ze een film.




Boltaartje met bokkenpootjesvulling
en toffee-slagroomvulling

 

De laatste keer heb ik met E. een taart gemaakt toen de M. met haar vriendinnen kwam oppassen. De hele dag had E. het al over M. En ook de dagen erna kwamen er telkens anekdotes over wat er allemaal gebeurd was. Zo had ze de koprol voor gedaan en moesten de grote meiden (met z'n 3en ;)) een vieze luier verschonen.



Ondertussen hebben meidenpap en ik in Duitsland genoten van een heerlijk avondje rust. Naja rust. Ook dat is relatief. Het was die avond schuttersfeest in Uelsen en de complete fanfare stond opgesteld op de stoep voor ons restaurant. En dan begin ik nog niet eens over die kanon die werd afgevuurd...

Na het eten maakten we een mooie wandeling en kwamen we alsnog tot rust. In de vakantie plannen we ook wat tijd samen 'vrij' en dat is maar goed ook, want wat mij betreft is het voor herhaling vatbaar.

Kartonnen doos

Dat is toch leuk, als je kinderen zich kunnen vermaken met een kartonnen doos? We hadden een paar dozen in de keuken staan en de meisjes hadden er al snel wat leuke spelletjes mee verzonnen. Met een beetje fantasie waren ze aan het varen of zaten ze in een trein. Ik vond dat leuk. Zij vonden het ook leuk.

Honderd keer waren ze al in en uit de doos geklommen. En toen leunde S. met haar gewicht tegen de doos. Zo viel ze voorover met haar gezicht op het laminaat. Dikke tranen en piepende oren (voor ons) tot gevolg. Terwijl ik haar tegen me aan hiel voelde ik hoe haar longen zich telken vulden en zo hard als ze kon liet ze weten dat het echt zeer deed.

"Heb je je pijn gedaan?" Vroeg ik haar zachtjes. Het antwoord dat ze dan geeft is zo schattig (we maken dit vaker mee). Op een heel hoog toontje, dat nog hoger wordt zegt (lees: vraagt) ze "jaaaaaaa???".
Zo stelde ik haar nog wat vragen naar de bekende weg en met het geven van hetzelfde antwoord werd ze langzaam rustig.

Met een koud nat doekje veegde ik wat bloed van haar mondje wat het vermoeden dat ze een tand door haar lip was gevallen aanzwengelde. Ze deed haar mond niet open om me te laten kijken maar zat heel rustig bij me op schoot terwijl ze driftig begon te duimen. Toen de ergste schrik eraf was kreeg ik de kans om even in haar mond te gluren. Haar lip was heel, maar iets anders klopte niet aan het plaatje. Van haar linker voortand was een stukje af.

Inmiddels weten we dat ze er geen last van heeft (ze laat dat iig niet merken). En zoals het er nu uitziet staat het eigenlijk heel schattig. Even afwachten nog of de tand een ander kleurtje aan gaat nemen.

Poppenkleedje

De hele dag worden alle poppen bij ons thuis goed verzorgt. Ze gaan naar bed. Worden wakker. Krijgen een fles. Worden gewiegd. Geknuffeld. Mogen aan tafel tijdens het eten. Gaan mee in de auto of in een buggy of loopwagen. Het ontbreekt ze aan niets met hun poppenmoedertje E. Wanneer een pop in de wagen wordt gelegd krijgen ze eerst een zacht kussentje eronder, dan een kleedje erop, pop erop en een dekentje.

En sinds we de rommelmarkt bezochten zaterdag hebben de poppen ook een eigen potje. Nu kan E. dus ook een pop meenemen wanneer het tijd is om een plasje te plegen.

E. kreeg van mij een gehaakt poppendekentje. En daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt. Ik denk dat het ding tot op de draad versleten zal zijn voor ze het links laat liggen. Voor S. is er ook een dekentje in de maak.

Vakantie tijd

Voorheen was zou ik de zomervakantie omschrijven als een periode waar ik naar aftelde. Wanneer het eindelijk aanbrak ontvluchtten we de drukte van agenda en stad om op een andere locatie rust te zoeken. De vakantie ging voorbij en met gezonde tegenzin keerden we weer terug de drukte in om daar de was weg te werken en het ritme van alledag weer op te pakken.

Dit jaar is dat helemaal anders. We wonen in zo'n prachtige en rustige omgeving dat we hebben besloten om lekker hier te blijven. Terwijl het land in rep en roer raakt om alle spullen in de auto te laten passen en de plek van bestemming te bereiken tellen wij rustig af tot meidenpap volgende week lekker drieenhalve week vrij is. Voor die periode hebben we al wat leuke dingen bedacht om te gaan doen, maar alles staat open en wordt alleen met goedkeuring van buienradar uitgevoerd.

Om eerlijk te zijn hebben we ook al gecampeerd. Een weekend. In een huisje. Dit was omdat B. een weekendje Stoetenslagh had gewonnen met een filmwedstrijd. We hebben dat weekend heerlijk genoten van speeltuin, zwembad, strand en bbq.

Verder hebben we nog een beetje mee kunnen genieten van het vakantiegevoel toen opa en oma samen met oom D. kwamen proefcamperen op de camping om de hoek. Voor mij een nieuwe ervaring om lekker op de fiets bij mijn ouders langs te kunnen gaan -iets wat voor de meesten buren heel normaal is met al die familie netwerken hier, maar voor mij de eerste keer was-. E. en ik moesten allebei een beetje wennen toen we later weer over de camping reden en er iemand anders op 'hun' plekje stond.