Kartonnen doos

Dat is toch leuk, als je kinderen zich kunnen vermaken met een kartonnen doos? We hadden een paar dozen in de keuken staan en de meisjes hadden er al snel wat leuke spelletjes mee verzonnen. Met een beetje fantasie waren ze aan het varen of zaten ze in een trein. Ik vond dat leuk. Zij vonden het ook leuk.

Honderd keer waren ze al in en uit de doos geklommen. En toen leunde S. met haar gewicht tegen de doos. Zo viel ze voorover met haar gezicht op het laminaat. Dikke tranen en piepende oren (voor ons) tot gevolg. Terwijl ik haar tegen me aan hiel voelde ik hoe haar longen zich telken vulden en zo hard als ze kon liet ze weten dat het echt zeer deed.

"Heb je je pijn gedaan?" Vroeg ik haar zachtjes. Het antwoord dat ze dan geeft is zo schattig (we maken dit vaker mee). Op een heel hoog toontje, dat nog hoger wordt zegt (lees: vraagt) ze "jaaaaaaa???".
Zo stelde ik haar nog wat vragen naar de bekende weg en met het geven van hetzelfde antwoord werd ze langzaam rustig.

Met een koud nat doekje veegde ik wat bloed van haar mondje wat het vermoeden dat ze een tand door haar lip was gevallen aanzwengelde. Ze deed haar mond niet open om me te laten kijken maar zat heel rustig bij me op schoot terwijl ze driftig begon te duimen. Toen de ergste schrik eraf was kreeg ik de kans om even in haar mond te gluren. Haar lip was heel, maar iets anders klopte niet aan het plaatje. Van haar linker voortand was een stukje af.

Inmiddels weten we dat ze er geen last van heeft (ze laat dat iig niet merken). En zoals het er nu uitziet staat het eigenlijk heel schattig. Even afwachten nog of de tand een ander kleurtje aan gaat nemen.