Afdruk

E. was nog geen 9 maanden. We bezochten op zondagmorgen een dienst in de kerk waar haar opa en oma normaal gesproken naar toe gaan. Tijdens de dienst mocht E. naar de oppas. Toen tegen het einde van de dienst de kinderen werden gehaald, haalde oma E. van de oppas. Oma kwam terug met E. op de arm en van een afstand zag ik al dat haar wang vreemde vlekken had. Eerst dacht ik dat ze ergens op had gelegen, van dichterbij was te zien dat het ergens anders om ging. Een kindje had op een onbewaakt ogenblik een hap willen nemen van E. haar lekkere wangetje. Wat zeg ik, een hap? Een stuk of 5 keer had ze er stevig op gebeten, met een afdruk van haar gebit op de wang van E. als gevolg. Het heeft ongeveer een week geduurd voordat de tanden van het onbekende kindje niet meer zichtbaar waren.

Inmiddels is E. twee en heeft ze zelf haar afdruk achter gelaten. Niet in een wang, maar in een voet. Die van S. welteverstaan. Vanuit de keuken keek ik de kamer in, waar E. en S. samen al een tijdje lief hadden gespeeld. S. zat in de kinderstoel en E. had haar speelgoed aangegeven en zo waren ze samen al even zoet. Precies op het moment dat ik de kamer in keek, hoorde ik het geluid van S. Een harde brul als start van een huilbui. En ik zag de voet van S. nog net uit de mond van E. komen. Het duurde geen week voor de afdruk verdwenen was, hooguit een dag. Maar het gebit van E. was duidelijk zichtbaar. 

En S. op haar plaats kan er ook wat van. Ze houdt ervan haar twee vlijmscherpe ondertandjes en vier vlijmscherpe boventandjes ergens in mijn gezicht of schouder te zetten. Het is haar alleen tot dusver nog niet gelukt een afdruk achter te laten.