Pasen (2)

In het thema pasen hebben we dit jaar ook eens iets in huis gedaan. We waren in een tuincentrum waar we wat takken meenamen, wat schattige eitjes en een doosje kuikens. Maar ook met de meiden heb ik wat 'geklutseld'.

Het werd geen hoogstaande kunst. Dat was ook niet het doel. We waren er in ieder geval een ochtendje leuk mee zoet. Van wat paarse en gele lapjes maakten we verschillende paasfiguurtjes. De meisjes hielpen met het vullen, wat op hun leeftijd natuurlijk bijzonder leuk is. Verder heeft E. geverft met paars en geel. Deze werkjes heb ik gelamineerd. Twee velletjes dienen nu als placemats. Leuk voor het paasontbijt, maar daar wachten we natuurlijk niet op. Er wordt al druk van gegeten -voor zolang ze op tafel blijven liggen tenminste-. Uit het derde velletje knipten we paasfiguurtjes. Die hingen we samen met de stoffen varianten aan de rol die nog over was gebleven van het stokpaard. Een vrolijke mobiel was het resultaat. S. kijkt haar ogen uit als we in de buurt komen. En het is maar goed dat ze er niet bij kan met haar grijpgrage handjes.

Chocolade truffels

Het plan was om zelf een paaslekkernij te maken. Truffel-paaseitjes. Na één perfect eitje was ik redelijk trots. Na twee perfecte eitjes bedacht ik me dat het wel een vies klusje was. Na het derde mooie eitje begon ik zo sterk te twijfelen waarom paastruffels beter zouden zijn dan gewone truffels, dat er nooit een vierde eitje kwam. Ik rolde snel een balletje, stuurde deze door de cacao en legde het als een soort rotsblokje bij de andere kneusjes.

Wat heb ik weer een lekker recept gevonden! En ook nog erg makkelijk. Als de meisjes groter zijn laat ik ze helpen met het rollen van balletjes, voor nu vond ik dat niet zo praktisch. Ze hebben me wel visueel ondersteund en natuurlijk geholpen met voorproeven!



Nodig
125 gr boter

250 gr chocola

2 eieren

125 gr poedersuiker

1 zakje vanillesuiker

50 gr cacao

Werkwijze

* Breek de chocolade in stukjes, voeg de boter in stukjes toe en laat het smelten in de magnetron.

* Meng het door elkaar.

* Laat het 5 minuten afkoelen en voeg het eigeel, de vanillesuiker en de poedersuiker toe, meng het door elkaar.

* Zet het geheel minimaal een uur in de koelkast zodat het stevig kan worden.

* Rol er balletjes van (vooral geen eitjes) en rol ze vervolgens in de cacaopoeder.

Gék op bloemen

Ik had vroeger nooit zoveel met bloemen. Tuurlijk, ze zijn mooi, ze ruiken lekker, maar op een of andere manier genoot ik er niet bijzonder van als ze op onze tafel stonden. Sterker nog, de meeste bosjes hebben bij ons langer dood in hun vaasje gestaan dan levend.

Toch is daar verandering in gekomen. Ik weet niet of het komt doordat ik nu in een huis woon waar ik me meer thuis voel, of dat ik gewoon ouder ben geworden. Misschien heeft het te maken met de 'bloemenschaarste', aangezien we nu in een dorp wonen waar uitsluitend een spar te vinden is waar doorgaans geen bloemen te koop zijn in plaats van een bruisende stad waar je op de hoek van de straat een bosje mee kunt nemen.

Hoe dan ook, toen B. thuis kwam met dit prachtige, geurende exemplaar, maakte mijn hart echt wel even een sprongetje.

Lijmpistool, krokodil en krokodilia

Mijn nieuwe label 'handige hulpjes' wil ik graag groots openen  met.... het lijmpistool. Wat is zo'n ding toch handig. Ik was het hele bestaan van die dingen vergeten tot ik een paar maanden geleden -geloof het of niet- naar K3 zat te kijken. K3 doet veel meer dan zingen en dansen, ze presenteren namelijk ook kindertelevisie waarin ze onder andere knutselen. Nou wordt ik niet echt wild van wat ze in elkaar fröbelen, maar daarbij wordt er regelmatig gebruik gemaakt van een lijmpistool. Het apparaat kwam op mijn denkbeeldige verlanglijstje en toen ik dat tussen neus en lippen door aan meiden pap verteld had stond ik binnen twee dagen met zo'n koffertje in mijn handen.

De spullen die je met een lijmpistool vastmaakt zitten net zo snel en stevig aan elkaar als met secondenlijm, alleen kun je het makkelijk bedienen en hoef je je geen zorgen te maken dat je je vingers vastplakt.

Ik plakte bijvoorbeeld de ogen en het staartje van het nieuwe stokpaard vast met het lijmpistool en vorige week maakten we ook wat leuks. E. was thuisgekomen met een gat in haar maillot. Toen ik dat gat zag besloot ik het ding niet weg te gooien maar er iets vrolijks van te maken. Het lijmpistool was snel gepakt en opgewarmd. Binnen een minuut waren dhr. Krokodil en mw. Krokodilia geboren. Kleine moeite, maar wat een plezier. De meisjes hebben ongeveer een half uur (!) geboeid geluisterd hoe ik in mijn eentje een dialoog voerde, en een zware stem afwisselde met een piepstemmetje. Ondertussen keken ze aandachtig hoe mijn beklede handen op de tekst playbackten.

Ik maakte nog iets leuks mbv het lijmpistool, maar daar schrijf ik later over... Het lijmpistool verdient in ieder geval zeker de titel handig hulpje..

Kidcar

Ik stond mijn boodschappen nog in te laden toen een mevrouw hartelijk in het twents mijn kant op begon te lachen. Ik kende haar niet en ze lachte (gelukkig) niet om mij. Ze keek iets lager. In de fietskar zaten de meisjes. Twee roze jasjes en ieder een krentenbol in hun hand/mond. Het was ook een schattig gezicht. In de winkel wisten ze ook een en ander aan bekijks op zich te richten. Terwijl E. in het zitje van het boodschappenkarretje zat stond S. zich vast te houden aan het randje. Om haar heen lagen alle boodschappen die we al verzameld hadden. Bij de kassa aangekomen hielp E. me om de boodschappen op de lopende band te leggen. S. daarentegen haalde de spullen er juist vanaf. E. en ik bleken sneller waardoor alle spullen uiteindelijk toch op de band terecht kwamen. "Je bent er maar druk met" hoorde ik de dame achter ons zeggen.

Toen ik de spullen in de fietskar stopte zaten de meisjes vast aan hun krentenbol. Na een vriendelijke blik en wat vriendelijke woorden met de lachende dame gewisseld te hebben gingen we weer op pad. In het zonnetje reden we terug naar huis. Maar E. maakte alleen het begin van de terugrit mee, daarna viel ze in slaap.

Kraambezoekje (2)

Na ons vorige kraambezoekje zijn we natuurlijk nog wat vaker bij het kleine geitje gaan kijken. Met deze mooie zonnige dagen is het extra leuk om het loopje te maken en te kijken hoe de dieren buitenspelen.

Pasen

Nog even en dan is het pasen. En met meisjes van 1 en 2 jaar is dat feest 'als nieuw'. Tot voor kort had ik het met E. nog niet gehad over pasen, maar inmiddels zijn we ermee begonnen.

Om te leren dat veel mensen pasen vieren met eieren, kuikentjes, hasen, kippen, gele spulletjes en versierde krultakjes hoef ik denk ik weinig te doen. De winkels liggen er vol mee en de paaseieren komen op je af in deze tijd van het jaar. -Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen paaseieren, zeker niet als ze van chocola zijn, en ik wil ook best mijn huis wat opleuken met wat 'geels'.-

Maar het belangrijkste aan pasen wil ik ze graag bijbrengen, en daarom hebben we de kinderbijbel erbij gepakt. De eerste keer dat ik E. een nieuwe verhaaltje voorlees (dat geldt voor alle boekjes, ook jip en janneke bijvoorbeel) kan ik niet bepaald doorlezen. Ongeacht het onderwerp en het plaatje, valt ze me zovaak in de reden dat ik denk dat ze er niets van gehoord heeft. De tweede keer gaat het meestal al iets beter en kom ik tot de conclusie dat ze in ieder geval heeft geluisterd naar de antwoorden op de vragen die ze tijdens de eerste keer voorlezen stelde. De derde keer luisterd ze aandachtig het hele verhaal uit en vanaf de vierde keer gaat ze mij ook vertellen wat er allemaal gebeurd.

De eerste keer dat ik het paasverhaal met haar las was ze enorm onder de indruk van het plaatje. Vooral het feit dat Jezus verdrietig is en dat hij gevangen genomen wordt. Inmiddels boeit het hele verhaal haar zo dat ze zelf regelmatig vraagt of ik het haar wil voorlezen. En ik kwam hier op het goede idee om er wat liedjes bij op te zoeken.

Ik ben blij dat ze op deze manier hoort waar het allemaal om gaat, maar daarnaast is het erg leuk om met haar te lezen, want het levert de boeiendste gesprekken op.

Speciale chocolade minimuffins

Gister liep ik even door de Hema. Daar vond ik een mooi bakblik. Aangezien alles hier gebakken wordt in een combi apparaat heb ik niet veel ruimte en zijn de meeste bakblikken te groot. Een vierkant blik gaat bij het ronddraaien al snel botsen met de oven. Dit bakblik is klein genoeg dus ik nam het mee.

Natuurlijk wilde ik m vandaag gelijk even uittesten, dus dat hebben we gedaan. Het werden chocolade muffins. Het recept dat we gebruikten is als volgt:

Nodig:

125 gr boter

125 gr suiker

2 eieren

2 eetlepels melk

100 gr zelfrijzend bakmeel

3 el cacaopoeder

1 tl vanille extract

Werkwijze:
* Mix de boter en suiker goed door elkaar
* Eieren er een voor een goed doorheen mixen
* Voeg ongeveer de helft van het zelfrijzen bakmeel en cacoa toe met een el melk, mix het goed door elkaar
* Voeg de rest van het zelfrijzend bakmeel, nog een el melk en het vanille extract toe, mix alles goed door elkaar.

15 minuten bakken in een voorverwarmde oven op 180 graden.

Maar wat maakte de muffins nou zo speciaal....? Ik stopte er een rolo in.. hmmm. Een beetje beslag in het vormpje, dan een rolo erin drukken, dan een kloddertje beslag erop en klaar is kees. Het beslag is wat plakkeriger dan ik van mijn vanillemuffin receptje gewend ben, maar met twee lepeltjes is het goed te doen. In de oven smelt natuurlijk ook de chocola van de rolo en loopt het caramel iets in het cakeje, en ik heb het net geproefd.. wat is dát lekker! 

Stokpaard

Gister had ik een leuk plannetje om te knutselen, en dat pakte nog leuker uit dan verwacht. We maakten een stokpaardje. Stap voor stap maakten we alles aan elkaar. Met name E. kon ik er leuk bij betrekken en langzaam zag ze de lapjes en lintjes veranderen in een paard. We hadden een paardje uit de ark van Noach erbij genomen om te kijken wat een paard heeft -ogen, oren, teugels-. E. hielp me met spelden in het kussentje steken, ogen vasthouden, 'watjes' in het paard doen en toen was ie klaar. De stok maakten we van een of andere onhandige kartonnen rol die al veel te lang in de bijkeuken lag. Nog gauw een staartje eraan gemaakt en spelen maar. E. was er helemaal gek mee. "Hiiiii, hiiiiii" ging ze door de kamer. Met een hand aan de teugel en de andere aaiend over het paardenhoofd huppelde ze heen en weer. En zelfs S. zocht het nieuwe dier even op. Toen E. op bed lag spotte ik S. ineens in de woonkamer, aaide ze het paard over de wangen.

Uit in eigen tuin

Om onze kipjes te huisvesten kochten wij een kippenhok via internet. Dit hok heeft een nachtgedeelte met broedkast en een rennetje. Nou vonden wij het leuker om de kippen ook wat meer ruimte te geven dus werd er in de tuin een stukje afgezet rond de fruitboompjes. Zo kunnen ze op momenten dat we ze liever niet los in de tuin hebben toch lekker buiten scharrelen.
B. kwam op het geniale plan om de ren niet alleen met gaas af te zetten, maar er ook een hekje van te maken. En daar wordt nu al dankbaar gebruik van gemaakt. Met dit lekkere weer en de zon in de tuin gaan onze deuren open, en leven we buiten. En vaak staan de meisjes dan daar. Bij de ren. Tegen het hekje aangeplakt. Het lijkt net een soort mini-kinderboerderijtje..

Van de trap gevallen

E. is van de trap gevallen, en nee ik heb het niet over haar kapsel.. Het begon allemaal met een spuitluier van S.

We waren allemaal nog beneden toen S. een onaangename lucht begon te verspreiden. Haar romper kleurde al geel/bruin bij de rug dus hup naar boven. Op de prinsessenkamer aangekomen lag S. op het aankleedkussen met de poep tot aan haar oksels. Alles wat ze had gedragen aan kleding kon direct de was in. Terwijl ik de schade aan het opnemen was hoorde ik beneden de deur opengaan. Klik. Een korte stilte.. Toen hoorde ik E., ze wilde boven 'pelen'.
"Nou lievie, wacht maar even beneden.. mama komt zo weer naar je toe." Maar nee, E. wilde naar boven. Ze zei 'nee' en ik hoorde aan haar stem dat het menes was.

Nou ken ik haar en ik weet dat ze de afgelopen tijd nogal baldadig kan zijn. Terwijl ik een blik wierp op de chaos voor mij moest ik een beslissing nemen. Ik besloot te zeggen dat ze naar boven mocht komen. Natuurlijk had ik haar liever beneden gehad, maar het leek me veiliger om haar toestemming te geven dan dat ze stiekem zou gaan doen. -Bovendien beklimt ze al een jaar die trap en hoewel ik altijd achter haar loop hoef ik nooit te helpen.-

Met ingehouden adem poetste ik de billen (en rug en de rest) van S. schoon en hield ik tussendoor mijn ogen op de trap gericht. En het ging goed. Heel lang. Helemaal tot bovenaan. Een voet stond al boven en haar handen hadden het traphekje al vast. Maar helaas raakte ze op dat moment uit balans.
Voor mijn ogen zag ik E. als in slomotion achterover in het trapgat verdwijnen. Een hoop herrie volgde, toen een korte stilte en toen begon ze te huilen. Ik zette S. met haar blote billen in haar bedje en vloog naar beneden. Daar lag E. op haar buik op de trap met haar handen naar de grond. Ik tilde E. op en nam haar mee naar boven.
Ze zat bij me op schoot. Haar buik tegen mijn buik en haar armen om me heen geslagen. Dikke tranen en ik liet haar eerst even rustig uithuilen. Wat een schrik. Daarna namen we de situatie op. Ze was op haar hoofd gevallen. Ja, een bult. Eigenlijk meer een soort heuvel want een van de treden had een streep achtergelaten op haar koppie. We hebben nog verder gezocht maar konden niets vinden, nog geen blauwe plek. Ook vanmorgen niet.

Toen E. van de ergste schrik bekomen was haalde ik S. weer uit haar bedje. Die had van schrik een grote plas in haar bed gedaan.

Wat een ochtend. Ik weet dat kinderen 'van elastiek' zijn, maar ik probeer maar niet te denken aan hoe het ook had kunnen aflopen. Gelukkig heeft E. er weinig last van gehad. Ze is zich nu wel ineens bewust van het risico bij traplopen en doet het allemaal wat voorzichtiger aan. En dat lijkt mij een hele positieve bijwerking.

Altijd leuk...

Kiekeboe!

Het blijft leuk...

Kraambezoekje

Buurvrouw Z. klopte op het raam. Ik liep naar de voordeur met E. in mijn kielzog. "Mag ik E. even meenemen?" Wat de buurvrouw van plan was wist ik nog niet, maar ik wist vrijwel zeker dat E. dat een goed plan zou vinden.

E. en S. hebben kort geleden twee keer bij de overbuurvrouw gespeeld toen mama naar de tandarts moest. En dat is zo goed bevallen dat E. zelf vraagt of ze er nog eens mag spelen als het gesprek ook maar enigzins die kant op gaat. Gelukkig is dat ook wederzijds en zien de overburen onze meisje ook graag nog een keer komen.

S. lag al op bed, maar E. keek met grote ogen naar buurvrouw Z. "Er is een baby geitje geboren". Om de hoek hebben de buren geitjes en een varkentje. Hier wandelen we regelmatig even naar toe om te kijken en te zwaaien. Een van de geitjes was drachtig en nu was het dan zo ver, de avond voor onze buurvrouw op de stoep stond was het kleintje gekomen. En ondanks alle andere bezigheden die de buurvrouw op haar zaterdagmiddag kon bedenken kwam ze E. even ophalen om bij het geitje te kijken..

E. ging natuurlijk graag mee en kwam vol verhalen thuis. Dezelfde middag gingen we ook nog even met z'n allen, want wij wilden het geitje natuurlijk graag even bewonderen. En afgelopen week zijn we nog vaker gaan kijken. Omdat het kleintje in een schuurtje zat kon ik geen duidelijke foto maken, maar het is een dropje om te zien..

Boffen

Het is laat. In slow motion en zo zacht als mogelijk is gaat de deurklink naar beneden. Op onze tenen sluipen we naar binnen. De kamer is verlicht door één lamp. Het is het roze lampje op de kast. Oorspronkelijk was dat lampje de aanleiding geweest om naar binnen te sluipen. Maar nu niet meer. Het lampje doet er bijna niet meer toe. Ons doel ligt daar. Een in het kleine prinsessenbedje, een in het grote prinsessenbed. We horen de ademhaling en zien de lijfjes ontspannen liggen. De handjes liggen er ontspannen bij en de vingertjes zijn al uit de mond gezakt. De een ligt nog keurig onder de dekens, de ander ligt er ongeveer naast. Ze liggen beiden op hun buik. Dat is de voorkeur geweest vanaf het begin. We doen een paar passen de kamer in om even te genieten van wat we zien. Tussendoor wisselen we een veelbetekenende blik uit. Wat een rijkdom. We boffen maar met ze.. Morgenavond sluipen we weer even hun kamer in.

Een tasje voor E.

Enthousiast geworden door deze blog, besloot ik vanmorgen om een tasje te maken met E.. Ik haalde wat lapjes van zolder en daar had ik nog een mooi roze ritsje liggen dat ik lang geleden op de lapjesmarkt in Utrecht had meegenomen. Met de naaimachine, de lapjes, mijn speldenkussen en stofschaar ging ik naar beneden om me aan de keukentafel te installeren.

Ik begon met de hulp van allebei de meisjes. Want de lapjes moesten nog gestreken worden en een beetje hulp is nooit weg natuurlijk. Die hulp veranderde echter bij het echte werk al snel in een felle concurentiestrijd met de naaimachine om aandacht. Het tasje werd een simpel modelletje, zonder hengsel zodat E. er ook veilig mee kan spelen als ik even niet oplet. En aangezien het niet al te ingewikkeld was wilde ik het ook graag gelijk afmaken. Door de meisjes werd ondertussen alles uit de kast getrokken om mijn aandacht van het 'werk' te houden. Maar ik liet me niet afleiden.

Binnen een mum van tijd was het gepiept en was iedereen weer tevreden. De tas werd gevuld met speelgoed en het ritsje werd open en dicht gedaan en nog eens en nog eens en nog eens.

Het zijraam

Wij hebben een zijraam. Sinds de verhuizing december 2009 hebben wij een zijraam. En dat raam loopt door tot de grond, waardoor de meiden er zittend of zelfs liggend doorheen kunnen kijken. Precies op de juiste hoogte is er ook een kozijn. De juiste hoogte om je aan vast te houden, of heel veel speelgoed op te zetten.

En het leuke van dat raam is het uitzicht. Het is gericht op ons oprijpad. En daarom kunnen we iedereen zien aankomen en uitzwaaien. En wanneer er op het oprijpad wordt geklust, wordt dat vanuit huis op de voet gevolgd.

Meiden pap wisselt met hulp van E. de banden en S. houdt alles nauwlettend in de gaten.

Kookschrift, appeltaart en fudge

Een jaar of zeven geleden ben ik begonnen met mijn kookschrift -wat bedoeld is voor koken, bakken en alle andere manieren waarop je iets van eten kunt bereiden-. Het idee was om lekkere recepten die mij goed lukken en bij mezelf en/of anderen in de smaak vallen daarin op te schrijven. Ik liet keurig een aantal bladzijden vrij om als inhoudsopgave te gebruiken en startte daarna met de eerste recepten.

Een aantal weken geleden pakte ik het schrift erbij en stonden er negen recepten in. Opgeschreven recepten ten minste, want tussen de kaft en de eerste bladzijde was er een enorme stapel gegroeid van allerlei bij elkaar verzamelde receptjes. Sommigen gemaakt en anderen ooit ergens uitgescheurt om vervolgens tussen mijn kookschrift vergeten te worden.

Ik heb gemerkt dat ik met het gemak van internet niet meer de moeite nam om een recept op te schrijven. Neem nou arretjescake. Dat heb ik in de afgelopen jaren vaak genoeg gemaakt, maar eigenlijk zoek ik altijd even op internet welke hoeveelheden ik overal van moet hebben. En de ene keer smaakt het dan ook beter dan de andere keer.

Nu ik de afgelopen weken weer actiever in de keuken ben, heb ik de draad weer opgepakt. Wanneer ik iets maak en het bevalt me goed genoeg om het nog eens op die manier te doen dan schrijf ik het op.

Zo kwam ik door een twitterbericht van mama op het goede idee om appeltaart te bakken. Ik vond hier een recept. Wat zeg ik, één recept? Er staan daar wel duizend recepten voor appelgebak. Ik ging voor de hollandse appeltaart, en dat bleek een goede keus. Heerlijk...

En via cookies-n-cupcakes kwam ik hier terecht! Een recept voor baileys en witte chocolade fudge.. Wat zal ik daar aan toevoegen? Begint er geen water te lopen als je dat alleen maar leest??

Omdat ik deze blog schrijf voor mijn meisjes en van plan ben om er jaarlijks een afdruk van te maken neem ik de recepten die een plek verdienen in mijn kookschrift ook op in mijn blog. Natuurlijk lees je hier soms wel een aangepaste variant, ik schrijf op wat ikzelf gedaan heb. En voor het gemak heb ik aan mijn blog een tabblad gekoppeld.

Appeltaart:
Deeg:
300 gram zelfrijzend bakmeel
200 gram boter
160 gram basterdsuiker
zakje vanillesuiker
losgeklopt ei
snufje zout

Vulling:
1 kg appels
1 el citroensap
15 gram suiker
2 tl kaneel
60 gram rozijnen

* Snijd met 2 messen de boter door de bloem, basterdsuiker, vanillesuiker en zout. Wrijf dan verder de boter met de vingers totdat je een kruimelig mengsel hebt. Voeg 3/4 van het ei toe. Zet het deeg verpakt weg in de koelkast.

* Schil de appels en snijd ze in blokjes. Roer er citroensap door. Bestrooi de appelstukjes met kaneel en 15 gram suiker, roer, voeg de rozijnen toe en roer weer.

* Vet het bakblik in met boter en verkruimel een beschuit op de bodem.

* Bedek met het deeg de bodem en de zijkant. Het deeg is gemakkelijk aan elkaar te plakken en kan dus ook in stukjes worden aangebracht. Houd wat over voor de bovenkant.

* Doe de appelvulling erin. Maak strookjes en leg die afgewisseld horizontaal en verticaal erin. Bestrijk de deegstrookjes met ei en bak de taart op 170 graden 70 minuten.

* Laat 5 minuten afkoelen, ga met een mes langs de rand en haal de rand eraf. Laat verder afkoelen, zet hem dan in de koelkast. Wacht 1 a 2 dagen dan is hij op zijn lekkerst. Wel binnen een week vanaf het bakken opmaken.

(Dat van die 1 a 2 dagen kan ik niet garanderen, zolang kon ik niet wachten.. ;))

Baileys witte chocolade fudge:
Dit is echt super lekker, maar het is echt een calorie bom.. Het is ook super machtig, dus de volgende keer halveer ik de hoeveelheden, dat is voor mij meer dan genoeg..

500 gr suiker
500 ml slagroom
50 ml Baileys
150 gr witte chocola

* Kies een bak/ schaal waar je de fudge in wilt laten afkoelen en bekleed die alvast met folie.

* Gebruik een grote pan. (Ik heb mijn 5 liter pan gebruikt, ik begon namelijk met een (te) kleine maar dat ging behoorlijk mis) Doe daarin de suiker, slagroom en Baileys en roer het door elkaar. Verwarm het en blijf roeren tot de suiker is opgelost. Dan voelt het niet meer korrelig op de bodem.

* Breng het mengsel aan de kook en laat het koken zonder dat de bubbels te hoog komen (dat ging bij mijn kleine pan dus mis).

* Laat dit een tijdje koken en blijf zo nu en dan roeren, tot je een druppel in een glas koud water laat vallen en je deze er met een lepel uit kunt halen omdat het in een zacht balletje is veranderd.
- op dat moment zijn de bubbels in de pan niet meer groot, maar kleiner en gelijkmatiger verdeeld-

* Doe de chocola in stukjes in de pan en roer het door de mix, zodat het een egale massa wordt.

* Giet alles in een bak/schaal en laat het afkoelen in de koelkast.

Afscheid

Wij hebben afscheid genomen van onze 3 in 1 wandelwagen. Nou is het aan- en verkopen via internet niet nieuw voor ons. Maar het verkopen van de maxi cosi voelde net weer even anders...

In 2008 gingen we op pad. B. -die marktplaats altijd perfect weet af te speuren naar de beste koopjes- had een mooie wagen gevonden en een afspraak gemaakt. We reden naar het afgesproken adres en belandden in een nette woonwijk.

Binnengekomen zagen we 'm al staan. Allerlei toebehoren lagen in de buurt en mevrouw vertelde stralend hoe geweldig de wagen was. Ze hadden zelf alles nieuw gekocht en voor hun eerste kindje gebruikt. Aangezien er daarna een tweeling gekomen was zijn ze toen voor een dubbele wagen gegaan. Een complete demonstratie liet ons zien hoe veelzijdig het apparaat gebruikt kon worden. Reiswieg, klik. Autostoeltje, klik. Trappelzak erin, trappelzak eruit. Adapters eraf, adapters erop. Regenhoesje, parasolletje, muskietennetje, dekentje en luiertas. Met mijn zwangerschapshormonen projecteerde ik al mijn geluk op de wagen. Daar zou straks ons kleine meisje in liggen..

Twee kleine meisjes later stond ik in mijn eigen woonkamer. Voor mij stond een 3 maand zwangere dame. Om de wagen heen had ik alle toebehoren uitgestald. Alles wat eraf gehaald kon worden was gewassen en rook weer helemaal fris en nieuw. Ze kreeg dezelfde demonstratie en ik zag de twinkeling in haar ogen.

Nou vraag ik me af, staat zij over drie jaar ook zo'n demonstratie te houden in haar woonkamer?

Vocabulair

E. was 1 jaar en 9 maanden oud. Samen met S. mocht ze logeren bij opa en oma V. Alles was voorbereid, spullen waren ingepakt en daar gingen we. In de logeerkoffer zat een briefje voor opa en oma.

Wij konden in die tijd al flink communiceren met E. Ze kende al aardig wat woorden en kon zichzelf redelijk goed duidelijk maken. Aan ons althans. Want hoewel wij precies wisten wat ze bedoelde, zagen we om ons heen nog wel eens vragende gezichten.

Wat er op het briefje voor opa en oma stond?

hammie = eten
dinne = drinken
otee = kopje thee of koffie
ammuh = armen
bemuh = benen
haai = haar
okkuh = oren of ogen
noei noei = neus
daai = draaien
toel = stoel
noewe = schoenen
kokke = sokken
boe = broek
touw = trui
bah of bleeh = vies
bah inne boe = vieze luier
nah of nah-t = nat (meestal bed)
doei doei = tot ziens of laat me met rust
nij of nijnij = nijntje
doja = dora (kent ze alleen van haar sokken)
klikla = vliefer
klikla auto = vliegtuig of vlieg
klam = slang
toet toet = laat me er eens langs

Klutselen

De afgelopen weken probeer ik de dagen wat anders in te vullen met de meisjes. In plaats van mijn activiteiten af te stemmen op hun ritme, stem ik hun ritme af op de activiteiten.. Dat klinkt zo niet echt goed, maar het werkt.. De meiden lijken veel beter in hun vel te zitten.

 

Ik merkte dat het ritme zoals we gewend waren nogal benauwend werkte. Voor mijn gevoel moesten we vanalles laten of enorm heuen om het op tijd voor elkaar te krijgen. We kwamen niet echt aan veel dingen toe en de meisjes waren niet altijd even tevreden met de planning :)

Nu ga ik 's ochtends iets met ze ondernemen ongeacht hoelaat we ermee klaar zijn en als het later wordt dan slapen ze gewoon wat later. Zo gingen we gister nog met de fiets naar het buurdorp om boodschappen te doen. Het was al halverwege de ochtend voor we vertrokken en een paar weken geleden zou ik om die tijd niet meer gegaan zijn. Maar het was leuk, ging goed en S. heeft onderweg in de fietskar alvast wat getukt. Thuis gekomen rustig wat gegeten in de tuin, E. nog even gefietst, S. nog even op de loopauto en tegen twee uur lagen ze pas in bed. Maar ze waren vrolijk, hebben goed geslapen en ook meidenpap viel het op rond etenstijd hoe vrolijk ze eigenlijk waren.

Zaterdag ochtend hebben we (nadat we al cakejes hadden gemaakt) nog bloemen geknutseld. Het leek me ineens leuk. Ik haalde wat lapjes van zolder, naald en draad en samen hebben we er wat vrolijks van gemaakt. En dat is nou het leuke.. zo krijgen we op één dag veel meer voor elkaar!

Oorpijn

Voor zover ik me kan herinneren heb ik als kind nooit oorpijn gehad. De meisjes wel, en ook al meer dan eens. De eerste keer dat we met oorpijn te maken kregen was E. nog nul jaar, dit liep uit op een kuurtje en ging daarna ook weer over. Maar dat was pas het begin van een zichzelf herhalend patroon. Ook S. heeft al voor haar eerste verjaardag last gehad van oorpijn en daar een kuurtje voor gekregen.

Op dit moment is het weer raak. Eraan vooraf gaat er altijd een periode van gedoe en onzekerheid. Ook deze keer weer begon het daarmee. Vorige week. S. was veel aan het huilen en ook regelmatig krijsen. Wanneer ze naar bed werd gebracht was het drama en haalde ik haar soms er direct weer uit omdat het niet om aan te zien was. Je zou verwachten dat wij de link dan snel kunnen leggen tussen het huilen en oorpijn -helemaal omdat ze snotverkouden was-. Maar nee, je wordt aan het twijfelen gebracht. Want ze wordt ook bijzonder eigenwijs en gaat soms ook huilen als ik de kamer verlaat. En bij het verschonen lag ze ook plat en bleef het stil. En ze staat op het punt om een sprongetje te maken, ze staat al bijna los dus daar kan het huilen ook van komen.

Donderdag besprak ik het even met oma Knoest. Die dacht ook dat het gewoon haar willetje was want ze viel na even huilen gewoon in slaap.

Vrijdagmiddag zie ik wat bloed op S. haar wijsvingertje. De eerste gedachte was dat ze een wondje had bij haar nagel, maar binnen een halve seconde drong het tot me door. Die vinger kwam ongetwijfeld uit haar oor. Ja hoor.. het was raak, een bloedoortje. Gelukkig was nu ook meteen de ergste druk er vanaf en ging het weer de goede kant op.

Zaterdagmiddag kwam E. huilend uit bed. Helemaal van slag van de oorpijn. Voor de zekerheid even de huisartsenpost gebeld om te vragen wanneer we iets moeten ondernemen. We hoeven pas langs te gaan als ze langer dan drie dagen koorts hebben.

Nu slapen de meiden dus met hun hoofdeinde omhoog, krijgen ze regelmatig een 'snuifje' en hebben we wat gestoomd. Bij erge pijn mogen ze zo'n lekker pilletje (ja ze vraagt er zelfs om of ze alsjeblieft een pilletje mag).. En dan hopen we maar dat het snel voorbij is met de kou en de verkoudheid die daarbij telkens opduikt.

Baksels

De laatste weken wordt er hier meer gebakken. Ik heb gemerkt dat dat een bezigheid is waarbij wij meiden ons allemaal goed voelen :). Geen geruzie, iedereen aandacht en lekker smikkelen. De meisjes zitten in hun kinderstoel in de keuken en mogen helpen bij allerlei handelingen. Natuurlijk proeven we regelmatig of alles goed gaat en helpen de meisjes met het aflikken van het gereedschap.

We hebben al zandkoekjes en havermoutkoekjes gebakken. Wat een hoop plezier geeft met het uitsteken. Dat gebeurd overigens allemaal op hun eigen tafeltje van de ikea kinderstoel.. een perfect werkblad.
Maar ook de muffins zijn erg favoriet. Vanmorgen trokken we de vormpjes weer uit de kast en alle ingrediënten. E. heeft geholpen met het mixen en voorproeven. Toen konden ze de oven in.

Meidenpap is ook thuis en die was boven aan het werk voor 'Bedrijf in Beeld' een onderdeel van zijn eigen onderneming. Achter de computer monteerde hij een filmpje in onze -pas opgeknapte- computerkamer. Ik ben even naar boven gegaan om het resultaat tot nu toe te bekijken. We zeiden nog "kunnen we ze wel even alleen laten?". De meiden waren inmiddels uit hun stoel en aan het spelen. We dachten aan de speelgoedgitaar en het hengsel dat mogelijk gevaar kon opleveren. Nou even moest dat wel kunnen.
Snel naar boven, filmpje bekijken en weer terug naar beneden.

Het 'gevaar' zat alleen in een hele andere hoek. En dat hadden we natuurlijk kunnen bedenken..

Op de foto lijken het bleekscheetjes, maar eigenlijk zijn het de lekkerste muffins die ik ken (van de vanillevariant). Het recept heb ik van internet, maar het is een door mij aangepaste versie:

Ingrediënten:- 210 gr zelfrijzend bakmeel
- 175 gr gewone bloem
- 225 gr boter (kampertemperatuur)
- 400 gr suiker
- 4 eieren
- 240 ml melk
- 1tl vanille aroma

Werkwijze:De oven voorverwarmen op 175°c. Voeg de zelfrijzend bakmeel en bloem samen. Klop de boter romig en zacht, lang genoeg kloppen! De suiker geleidelijk toevoegen en ongeveer 3 minuten heel goed mixen. Ei voor ei toevoegen en goed kloppen na elk ei. Hierna voeg je de bloem toe afgewisseld met de melk, in 3 delen. Goed kloppen, niet overkloppen! Gedurende 20-25 min bakker op 175°c.

Verder gemaakt:
Deze zijn van hetzelfde recept, maar dan de helft van het beslag in een muffinvormpje gedaan en daarna chocola erop. Erg simpel, maar zo lekker...

Jeugdherinneringen (2)

Haar mond viel open. En voor lange tijd staarde ze met open mond vooruit. Het eerste wat E. zei was: 'wat doet het kindje nou?'. Vervolgens luisterde ze weer verder. Zij kon natuurlijk niet weten dat dat kindje haar moeder was. Vijfentwintig jaar geleden. Met de microfoon in haar hand liedjes zingen.

Sommige liedjes herkende ze, anderen waren nieuw voor haar. We luisterden naar het CD'tje dat papa mij eens als sinterklaas surprise had gegeven. "Best of 1986-1993". Het leukste om terug te horen was 'klein konijntje Peter'. Want klein konijntje Peter had in mijn versie een vliegje op zijn deus. De 'n' kon ik helemaal niet uitspreken zoals ik door mijn 'deus' zong.

Ook leuk blijft het liedje 'poesje mauw'. Want daar kwam ik echt niet uit. "Ik weet me niet meer. Hoor. Papa." En dan is het net of E. hoor praten. Lekker eigenwijs.

Misschien laat ik haar wel een keer meezingen, dan neem ik het op. En als ze in de toekomst misschien zelf een kindje krijgt dan kan mijn toekomstige kleinkind ook meezingen. Hoe leuk.

Jeugdherinneringen

De herinneringen van voor de verhuizing zijn vrij zeldzaam. Toen we gingen verhuizen was ik (bijna) acht. Ik zat in groep vier. Een hoop dingen kan ik me nog heel goed herinneren. Dingen van mijn klas, vriendjes en vriendinnetjes de plekken waar we buitenspeelden. Maar juist het gewone dagelijkse leven vind ik maar lastig om boven te krijgen. Het zijn allemaal flarden. Losse stukjes.

De gang waar we op de onderste tree van de trap zaten als we stout waren geweest (heeft blijkbaar indruk gemaakt). Ons (zus L. en ik) kamertje met stapelbed. De muur waarin we fantaseerden dat er luikjes zaten, waardoor we konden reizen. De schoenendoos met suikerzakjes die we spaarden en de keren dat we ons niet konden bedwingen en samen een 'dubbele' openmaakten om het suiker op te eten.

Maar de meeste herinneringen heb ik doordat er foto's, film of verhalen van zijn. Ben ik blij dat er bij ons gefilmd werd en dat die herinneringen dus bewaard zijn gebleven. Ik zou er vanalles voor over hebben om gewoon even terug te gaan naar 1988. Even naar de Libellemeent en aanbellen op nr 43. Rondkijken in huis. Zien hoe wij spelen en waar papa en mama druk mee zijn.

Regelmatig -wanneer ik aan het genieten ben van de meiden thuis- vraag ik me af hoe ons leven er later uit ziet. Wanneer ze ook groot zijn. Dan fantaseer ik vooral over de tijd dat ze nog thuiswonen en dat we gesprekken met elkaar kunnen voeren. Ze zullen dan niets meer weten van nu. Zullen ze ook nieuwgierig zijn naar hun kindertijd?

Lucky us hebben we B. en maakt hij veel filmpjes en bewerkt ze ook nog. Een hele rij herinneringen is al vastgelegd en daar zal de komende jaren nog wel het nodige bij komen. Via deze weblog probeer ik ook de dagelijkse gebeurtenissen vast te leggen. Ik hoop dat de meiden zo later een goed beeld hebben van hoe hun leven er nu uitziet. Want ik weet eigenlijk wel zeker dat ze deze tijd niet zouden willen missen.