Jeugdherinneringen (2)

Haar mond viel open. En voor lange tijd staarde ze met open mond vooruit. Het eerste wat E. zei was: 'wat doet het kindje nou?'. Vervolgens luisterde ze weer verder. Zij kon natuurlijk niet weten dat dat kindje haar moeder was. Vijfentwintig jaar geleden. Met de microfoon in haar hand liedjes zingen.

Sommige liedjes herkende ze, anderen waren nieuw voor haar. We luisterden naar het CD'tje dat papa mij eens als sinterklaas surprise had gegeven. "Best of 1986-1993". Het leukste om terug te horen was 'klein konijntje Peter'. Want klein konijntje Peter had in mijn versie een vliegje op zijn deus. De 'n' kon ik helemaal niet uitspreken zoals ik door mijn 'deus' zong.

Ook leuk blijft het liedje 'poesje mauw'. Want daar kwam ik echt niet uit. "Ik weet me niet meer. Hoor. Papa." En dan is het net of E. hoor praten. Lekker eigenwijs.

Misschien laat ik haar wel een keer meezingen, dan neem ik het op. En als ze in de toekomst misschien zelf een kindje krijgt dan kan mijn toekomstige kleinkind ook meezingen. Hoe leuk.