Peuterpubertje (2)

Twee onschuldige oogjes kijken me aan terwijl ik een lief stemmetje hoor zeggen: 'Mama, ik heb niet een rommeltje gemaakt hoor.' Terwijl ze de badkamer nog uit moet lopen zie ik achter haar alvast de waarheid.
Deel zoveel van de serie 'ik kan niet slapen'.

Gelukkig hadden we zeep, medicijnen en andere gevaarlijke dingen al opgeruimd. Bij het opruimen zag ik alleen dat de laatste vier wattenstaafjes ineens gele uiteindjes hadden in plaats van witte. En toen ik E. vroeg hoe dat kon vertelde ze me trots dat ze zelf haar oren had schoongemaakt. Het nieuwe doosjes moet dus toch wat hoger worden opgeborgen.

Patat met mooie mensen

Het spelletje begon toen E. nog een kleine baby was. Meidenpap raakte haar neusje aan en maakte daarbij een geluidje. Kleine E. herhaalde dat geluidje. Zo schattig. Ook bij S. werkte het al toen ze nog klein was. Een van de eerste manieren om via de stem met onze meisjes te communiceren.

De meisjes werden groter en het spelletje veranderde. Ook andere neuzen werden ingedrukt en elke neus had z'n eigen toontje. E. drukt op iemands neus en het geluid komt vanzelf. Eigenlijk vergelijkbaar met modern speelgoed, maar dan druk je op iemands neus. Dikke pret.

Op een dag zaten we aan tafel en E. drukte op de neus van B. In plaats van het verwachtte toontje zei B.: 'frikandelletje'. En sindsdien worden er woorden gekoppeld aan het drukken op een neus. Toen E. afgelopen weekend op de neus van haar vader drukte klonk er 'kroket'. Kort was het stil. Toen drukte ze op haar eigen neus en zei ze het na. Koket. Opnieuw drukte ze de neus van meidenpap in. 'Frikandel'. Bedachtzaam ging haar vinger richting haar eigen neusje. Fikedel. Weer drukte ze op de neus van B. 'patat met mayonaise' was het antwoord. Toen het wijsvingertje haar eigen neus had ingedrukt klonk er zachtjes 'patat met mooie mensen'.
Wij -B. en ik- keken elkaar even aan en hielden onze lach in. Hoorden we het goed? B. zei het nog eens en weer zei E. het na. Patat met mooie mensen. Als we weer naar de snackbar gaan laten we E. bestellen, ben benieuwd wat we dan in ons bakje krijgen.

Familiedag 15 mei 2011

Mijn moeder komt uit een gezin van vijf kinderen. Deze kinderen hebben ook allemaal een gezin met drie t/m 6 kinderen, van die kinderen zijn er ook veel met partner en kinderen dus al met al kwam er een grote groep samen afgelopen zondag. Nu opa en oma allebei overleden zijn was het de eerste keer dat de familie samen kwam op een georganiseerde familiedag.

De datum stond al lange tijd vast (wat natuurlijk ook wel nodig is) en op een aantal mensen na was iedereen aanwezig. De organisatie lag in handen van oom B. en tante E.

Het programma (de gezamelijke wandeling naar Kasteel Het Loo) werd veranderd in een keuze menu, zodat de voetballiefhebbers op een groot scherm de wedstrijd konden volgen. Maar voordat de menigte zich in tweeën splitste hadden we een gezamelijke lunch.

Een van de dingen die ik nooit erg leuk vond als we vroeger op visite gingen was dat je iedereen moest kussen. Bij grote gezinnen leek daar voor mijn gevoel geen einde aan te komen. Afgelopen zondag hebben we het geweten.. Vanaf de parkeerplaats tot aan tafel was het een groot weerzien van alle tantes, ooms, neven, nichten en kinderen.
Natuurlijk was het nu juist erg leuk om te zien hoe iedereen (m.n. de kinderen) veranderd was en de gelegenheid te hebben om bij te kletsen.

Ik kan me voorstellen dat zo'n grote groep 'onbekende familie' voor kinderen niet heel aantrekkelijk is, maar de dag was tot in de puntjes geregeld en de kinderen waren niet vergeten. De placemets waren speciaal gedrukt voor de familiedag, de kinderen hadden er een kleurplaat op dus waren al volop aan het kleuren voor de lunch. Bij de lunch was er een speelgelegenheid met o.a. een ballenbad waar de kinderen zich konden uitleven. Bij de wandeling werden ze zo nu en dan voorzien van een bellenblaas, ballon, pakje drinken en spekjes. En na afloop kregen ze zelfs nog een tasje mee naar huis. Zo hadden de meisjes thuis nog plezier na afloop van deze geslaagde eerste familiedag.

Peuterpubertje

Met een klein peuterpubertje in huis, die meestal liever niet wil slapen, zelf haar bed uit kan, en flessen zeep op de badkamer, loop je zomaar het risico een ravage aan te treffen na een middag'slaapje'.

'Gelukkig' heeft ze de doekjes gevonden en is ze vast begonnen met de schoonmaak..

De zeep is inmiddels beter opgeborgen en we zijn -pedagogisch gezien- een nieuwe weg in geslagen.

Wordt vervolgd...

Muffinstandaard

Dinsdag kocht ik een leuke muffinstandaard (Wibra). Ik heb nog geen etagere in huis en het leek me wel leuk om eens iets te kunnen presenteren.

Uiteraard maakte ik gister muffins om er in te zetten en ik heb ze (een aantal) versierd met chocolade botercreme. Eigenlijk had ik verwacht dat die botercreme niet echt lekker zou zijn. Ik hou nooit zo van gebak waarbij je het gevoel hebt dat je gekleurde boter eet. Maar omdat het nou eenmaal zo leuk staat wilde ik het toch proberen.

En wat blijkt??? Is me dat even lekker! Hier het recept:

Nodig:
100 g chocola
175 g poedersuiker
200 g boter
5 el melk
1 tl vanille extract
snufje zout

Werkwijze:
*Smelt de chocola
*Mix alles behalve de chocola tot een smeuige massa
*Mix de chocola erdoor
*Laat het even opstijven in de koelkast voor gebruik

Kerkje

Terwijl ik in de keuken bezig was begon E. aan haar spel. S. lag te slapen dus ze had lekker de kamer voor zichzelf. Ze koos drie kussens uit en legde ze naast elkaar op de grond. Voor een van de kussens ging ze staan. Ze begon te zingen en dansen met haar armen in de lucht.

Zo nu en dan keek ik achterom en op bovenstaande wijze ging ze nog even door. Toen vroeg ze of ik mee wilde doen. Ik probeerde te ontdekken wat ze deed. Ik luisterde wat beter en toen ik hoorde wat ze aan het zingen was ging er een lampje branden.

Uit volle borst zong ze 'hallelujaaa, prijs, halleluuuujaa prijijijssss'. En dat herhaalde zich een aantal keer. E. speelde kerkje. Ik ging haar kerk binnen en nam plaats in dezelfde rij naast E. Samen hebben we de aanbidding voortgezet:).

Hoezo, scherven brengen geluk?

Als een soort detective achterhaalde ik vandaag wat er zich had afgespeeld in onze achtertuin. Dat er uberhaubt iets was gebeurd was mij in eerste instantie ontgaan, maar langzaam aan vielen de puzzelstukjes op de plaats en ontstond er een verhaal.

Mijn eerste clue was een diepe snee in het been van S. Ik wilde de meisjes voor de lunch in bad doen. Het was hard nodig. Ze hadden buiten gespeeld en waren erg vies. S. had rondgekropen, bruine knieën en zelfs een gat in haar -gelukkig oude- legging gekropen.

We gingen naar boven en terwijl het warme water het bad in stroomde trokken we de kleren van de meisjes uit. Bij het zien van de snee schrok ik even. Wat? Zo'n diepe snee? Hoe heb ik dat gemist? Wat is er gebeurd? Wanneer? En hoe?

Op dat moment begon mijn onderzoek.
Een flashback bracht me terug naar de tuin. De meisjes speelden buiten en S. begon te huilen. In een halve seconden scande ik de situatie en zag iig dat E. op een dusdanige afstand stond dat zij niet de oorzaak was van deze schreeuw om hulp. S. zat op het gras en hield het kruiwagentje vast. Ik trok te conclusie dat ze niet had kunnen blijven staan met haar wagentje.

Terug in de realiteit bedacht ik me dat ze zich op dat moment waarschijnlijk had bezeerd. De vraag was nog steeds waaraan? Zulke scherpe dingen bewaren we toch niet in de tuin?

Ik badderde de meisjes en piekerde nog even verder. Terug beneden zette ik de meisjes aan de lunch en ging toch eens een kijkje nemen in de tuin. Daar vond ik op de plek waar ze met haar kruiwagentje in het gras was geland een enorm stuk glas. Terug naar binnen viel mijn oog ineens op het bloedspoor in de keuken (kruipspoor van achterdeur tot woonkamer).

Op dat glas was ze ongetwijfeld gevallen. Maar hoe kwam het er? Het was me nog steeds een raadsel. Het leek niet op onze drinkglazen.

Later op de middag ging ik opnieuw op onderzoek uit. Achter het speelhuisje van de kinderen vond ik een stapeltje glasscherven en daartussen een hoopje bindertjes (om de klimplant vast te maken). Okee, nu ging er een lichtje branden. Deze bindertjes hadden in het glazen potje bij de klimplant gestaan.

Maar de vraag bleef, hoe kwam dat potje kapot achter het speelhuisje? Een blik omhoog en ik had een antwoord op mijn vraag. Op het kookplaatje van het speelhuisje stond de helft van het kapotte potje. Het (halve) potje stond op de vastgedraaide deksel, de scherpe glaspunten staken omhoog en de onderkant lag er dus naast op de grond.

Voor mijn ogen zag ik hoe het gegaan was. E. had het potje gevonden en was er mee gaan spelen in het huisje. Het potje viel uit het keukentje achter het huisje. Stuk. Ze probeerde er een deel van terug te zetten, met succes. De rest bleef liggen. S. vond een mooi stuk glas en nam het mee. Toen ze op haar route struikelde landde ze op het glas.
Een snee in haar been een kapotte legging en bruine vlek tot gevolg.

Toen de meisjes wakker waren heb ik voorzichtig navraag gedaan bij de enige getuige, E.. En jawel. Het verhaal klopte.

Gelukkig zit de snee netjes dicht en heeft ze er geen last van.

Roken

Sinds vorige week roken wij. En dat komt door onze nieuwe barbeque. Of, zoals de handgreepjes vermelden, 'Oklahoma coutry Smoker'. Het apparaat werd thuisbezorgd in een grote zware doos. Toen B. thuis kwam begon hij enthousiast met het in elkaar zetten van alle onderdelen en al snel waren we samen in de weer. We zetten de barbeque op een mooi plekje bij ons terras en besloten om het op zaterdag te gaan testen.

Vrijdag ging ik 's morgens met de meisjes naar tante Sjaan en F. We hebben er een bakkie gedaan en de meisjes speelden in de zandbak, het ballenbad en op de schommel. Terug bij huis konden we al snel ruiken wat meidenpap in zijn schild voerde. Hij had de nieuwe barbeque vast aangemaakt.

Het zwarte gietijzeren ding bestaat uit twee delen. Het ene deel is om fikkie te stoken en het andere deel is om je eten in te leggen. Maak je vuur met houtskool dan ben je aan het bbqen, maar je kunt er ook hout roken wat het eten dus een rooksmaak geeft. Het is wel de bedoeling om er de tijd voor te nemen en zo lagen onze stukjes vlees langzaam maar zeker van kleur te veranderen.

Het resultaat vonden we zó lekker, dat we na de eerste hap 'voorproeven' al het vlees achter elkaar hebben opgegeten. Die salade en andere tafelvulling moest maar even wachten in de keuken. Er kwam zelfs geen sausje aan te pas.

We trokken de vriezer open en haalde er nog wat kipfilet uit omdat de Oklahoma coutry Smoker toch nog heet was en we de dagen daarna maar wat graag gerookte kipfilet door de sla en op brood wilden eten. Dus een nieuwe lading vlees erop en ook dat was een groot succes.

Banoffee Pie

Een recept wat ik al even wilde maken is de Banoffee Pie, oftewel de bananen toffee taart. Moederdag leek me een leuke gelegenheid, en dus had ik op internet wat verschillende recepten gelezen. Het werd me al snel duidelijk dat er twee soorten zijn. De taarten met een blind gebakken bodem en een gemakkelijke variant met een koekbodem. Voor mij werd het de gemakkelijke versie en het was heerlijk, een recept wat ik ongetwijfeld vaker ga maken.


Nodig:

Een rol koekjes (ik gebruikte gewoon biscuit omdat ik dit in huis had, maar je kunt vanalles gebruiken)

Gesmolten boter

Een blikje gecondenseerde melk

3 bananen

Een pakje slagroom

Zakje vanillesuiker

Cacao of chocolade schaafsel

Werkwijze:

* De toffee maak je vooraf. Dit doe je door het blikje melk in een grote pan water te laten koken. Ik liet het 2,5 uur staan, maar ik zag ook recepten waar 2 uur of 3 uur staat.. Zorg dat het blikje onder water blijft, anders is er kans op ontsploffing. Laat het na afloop afkoelen.

(De inhoud van het blikje schijnt nu erg lang houdbaar te zijn, dus het is zinvol om direct 2 of 3 blikjes te koken en er een aantal achter de hand te houden)

* Verkruimel de rol met koekjes en doe er gesmolten boter bij tot je er een stevige bodem van kunt maken. Laat deze bodem in de koelkast opstijven.

* Over de bodem komt de laag met toffee.
* Daarover een laag met de in plakjes gesneden banaan.

* Dan een laag met de -met vanillesuiker opgeklopte- slagroom

* Tot slot cacao of chocola er overheen.

* Het geheel in de koelkast minimaal een uur goed op laten stijven.

Moederdag

Moederweekend kan ik beter zeggen, want boy wat ben ik verwend :). Zaterdagochtend kwam B. met het plan om alvast voor moederdag naar de dierentuin te gaan. De rit ging richting Nordhorn (Duitsland) waar we eens eerder geweest zijn. Wat is dat een geweldig park voor ons. Met onze meisjes op de leeftijd die ze nu hebben lijkt het park speciaal voor hun ontworpen. Van kinderboerderij achtige settings tot echte dierentuin dieren, vogeltjes voeren uit de hand (oke zaterdag hadden ze geen trek, maar vorige keer wel), een enorme speeltuin in een gigantische zandbak -waar de meiden zichzelf konden vermaken terwijl papa en mama met een drankje en gebakje in het zonnetje konden toekijken- en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Naar de dierentuin voor moederdag

Zondagochtend begon mijn dag waarschijnlijk hetzelfde als bij veel andere moeders. Wat is een moederdagontbijt toch een luxe. Vroeger dacht ik dat zo'n ontbijt gemaakt door kinderen vooral leuk was voor de kinderen (ik vond dat namelijk erg leuk om eerder naar beneden te gaan en zelf in de keuken te mogen rommelen).. maar zondag ochtend drong het ineens tot me door. Voor een moeder is zo'n ontbijt echt speciaal. Heerlijk in bed blijven liggen terwijl de kids (en op deze leeftijd natuurlijk samen met meidenpap) beneden een ontbijt voorbereiden.

Na de kerk en het middagslaapje gingen we naar de plas hier in de buurt. Meisjes in hun bikini'tje en hup het water in. Wat hadden ze een pret. Niets doorkomen, gewoon kruipend het water in tot je niet verder kunt omdat je gezicht dan onder water gaat (S). Of gewoon langs mama rennen, zo het diepe water tegemoet zonder enig drijfmateriaal of zwemles (E).. Plonsen, met modder spelen of met zacht zand. Zelfs het (in je eentje) wegbrengen van afval naar een prullenbak zo'n vijftig meter verderop is een spannend avontuur als je tweeenhalf bent.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over het lekkere luchtje en de prachtige werkjes die ik gekregen heb.. Het mag duidelijk zijn. Ik ben enorm verwend.

Snel

Het stappen gaat goed. Vooral aan de hand loopt S. als een speer, maar ook zonder hand krijgt ze steeds meer vertrouwen in eigen benen. Dat gaat alleen iets minder snel. En dat is nou net wat S. leuk vind. Snel. Daarom kiest ze nog meestal voor de gemakkelijkste (en snelste) weg, het kruipen.

Van de week liet ik de meisjes weten dat we naar boven gingen. We stonden nog in de keuken en voordat ik naar de trap liep ging ik nog even gauw de tuin in om iets te pakken. De meiden gingen vast richting de trap. E. deed de deur open en bleef netjes onder aan de trap wachten. Toen riep ze me: 'mamaa, S. gaat al naar boten. S. mat tot niet naar boten?'

Ik rende naar de trap en kon S. al niet meer zien, ze was de bocht al om en stond op de 9e traptrede. Tsja.. snel dus. Gelukkig is ze naast snel ook erg handig. Alles waar ze op klimt, daar klimt ze ook keurig in zn achteruit weer zelf af zonder te vallen. Toch was ik blij dat ik bij dr was en het laatste stukje tilde ik haar snel omhoog. Want trappen en risico nemen, dat doe ik maar liever niet meer.

Televisie

De meisjes zijn niet snel geboeid door de televisie. Er zijn wel wat dingen die ze leuk vinden.. Bumba wil nog wel in de smaak vallen, een aantal liedjes die bekend zijn. Maar als ik normaal gesproken de televisie voor ze aanzet dan is de kans groot dat ze in mum van tijd iets anders bedenken om mee te spelen. Geen probleem. Liever zo dan andersom.

Vanmorgen bereikte ik even een moment dat ik door mijn inspiratie heen was. E. had al met klei gespeeld, ze hadden al buiten gespeeld, we hadden wafels gebakken en we waren naar de geitjes geweest (S. loopt aan de hand mee). Maar het was pas 11 uur geweest en ze werden al een beetje pieperig.

Op de televisie zelf was niks boeiends. E. wilde wel naar de kipjes kijken (Chicken run), maar die animatiefilm heeft veel spannende stukjes waar ze nogal gevoelig voor is. En toen wist ik het. Filmpjes van vroeger. Ik wist dat er een filmpje moest zijn over koninginnedag van toen ik een kind was, en aangezien koninginnedag nog geen week geleden is verwachtte ik dat de meisjes dat wel leuk zouden vinden.

Ik trok de dikke bundel -zorgvuldig door mijn vader overgezette en gesorteerde- DVD's uit de kast en zocht de juiste eruit. DVD-E. Koninginnedag 1990. Beelden van mijn zus (8), mijn broertje (4) en ik (6) in de achtertuin. Allemaal een oranje feestmuts en een vlaggetje bij de hand. Even lekker weer als afgelopen zaterdag. Beelden van de fanfare die langskwam. Beelden in de achtertuin bij opa en oma. Ik heb het hele stuk geboeid zitten kijken, en toen ik even opzij keek zag ik dat de meisjes het net zo interessant vonden.
Als ik nog eens door mijn inspiratie heen ben dan weet ik wel wat ik doe.. we hebben nog een hele map te gaan.

Luiermapje

Sinds september 2008 moet ik bij het verlaten van mijn huis altijd nagaan of het nodig is om luiers mee te nemen. Op dat moment begon ik gebruik te maken van de maxi cosi luiertas. Deze grijze tas hoorde bij de wagen en was gemaakt om alles mee te nemen wat ik bij me moest hebben.
Toen de wagen de deur uit ging, ging de luiertas mee en stapte ik over op de prinsessentas. Deze tas heeft een groot vak en daarin past alles perfect. Twee setjes schone kleding, een serie luiers voor de hele dag, het oppasboekje of als we zelf een dag weggaan de billendoekjes.

Gelukkig komt het steeds vaker voor dat we gewoon een uitstapje maken zonder dat er verschoond hoeft te worden. Voor de zekerheid neem ik nog wel voor ieder een luier mee en de billendoekjes. Maar om daar nou een aparte tas voor mee te nemen vind ik wat overdreven. De spullen in mijn eigen tas stoppen heeft ook mijn voorkeur niet, want dat resulteert regelmatig in opgefrommelde luiers of natte spullen omdat de billendoekjes lekken.

Daarom leek het me niet gek om een mapje te maken voor de luiers. Van een strookje tafelzeil (wat ik had afgeknipt omdat de tuintafel toch erg smal is) naaide ik iets in elkaar. En dit mapje gooi ik zo los in de buggy of in zn geheel in mijn eigen tas..

Okee ik heb het wiel niet uitgevonden, natuurlijk kun je daar ook een plastic tasje voor gebruiken.. maar dat zal mijn pret niet drukken. 

Kunst

Ken je dat doorstuurmailtje? B. stuurde het mij een tijdje geleden. Een compleet kunstwerk waarin alle personages werden vertolkt door platgeslagen vliegen met uitgetrokken pootjes. Toen ik dat mailtje zag moest ik wel even lachen, vliegen op hun handdoekje op het strand, of op de duikplank.. Erg grappig.

Vanmorgen zag ik de dagelijkse vangst op onze vensterbank liggen. En toen ik naar de overleden vliegen keek dacht ik.. ach ze liggen er toch. Dus maakte ik een mini variant voor de meisjes :). Ze hebben er met open mond naar gekeken. En E. blijft er over kletsen..



Terwijl ik S. net even op schoot had en haar appeltjes terugdeed in het bakje nadat ze die had omgedraaid hoor ik vanuit mijn oorhoek E. kletsen over 'stuk'.
'Stuk. Stuk. Nu is ie helemaal stuk. Kunnen we niet meer maken.'
De appeltjes zaten weer in het bakje dus kijk ik op om te zien waar E. het over heeft. Op het papiertje zie ik een van de geroosterde vliegjes helemaal vermorzeld. Het kopje kleeft nog aan haar vinger.

Tijd om op te ruimen.

NB. De pootjes eruit trekken gaat me wat te ver, dus die zaten er nog lekker aan.

Bananen

We liggen in het grote bed. Meidenpap, E. en ik. E. ligt in het midden. Het is bijna kinderbedtijd en voor de gezelligheid gaan we even in het grote bed liggen en zo kletsen we wat. We vertellen een verhaaltje. E. is muisstil en wil geen woord missen. Dan zegt meidenpap 'nu gaat E. een verhaaltje vertellen...'. Even wordt het stil. Dan legt ze uit waarom dat niet gaat. 'Nee, E. kan niet een verhaaltje vertellen want E. heeft bananen in haar oren!'