Blij, blij, blij

S. klapt in haar handjes. De eerste keer (tijdens het avond eten) was het meer op toeval berust. Toen papa, mama en zus echter enthousiast begonnen te applaudiseren en joelen, begreep ze meteen dat dit iets belangrijks was. Iets om te onthouden. En dat deed ze. Ze had snel de smaak te pakken. En dat is niet het enige nieuwe, in de afgelopen tijd hebben we haar zien ja-schudden, nee-knikken, headbangen (mixje van ja en nee), dansen op muziek en vandaag probeerde ze voor het eerst los te lopen. Zelfverzekerd liet ze de bank los met haar doel, de tafel, in zicht. Ze viel echter plat op de grond. Maar de wil is er alvast.