Praten en zingen (2)

Ook leuk:

Mama, wil je zalfje smeren?: 'Mama, wil je sausje smeren?'
Mama, opschuiven!: 'Mama, opzouten!'

(Alle zinnen beginnen hier met 'mama', 'papa' of 'ik wil'.)

Praten en zingen

Wij krijgen regelmatig de vraag: 'Is ze thuis ook zo rustig?'. Nou, soms wel. Soms ook niet. E. kan inderdaad zichzelf erg goed vermaken. Niet altijd, maar vaak wel. Lekker zelf spelen met vanalles aan speelgoed, maar liever nog met 'echte' spullen. Pap maken voor haar pop, met een echt schepje uit de echte (lege) papdoos. Tijdens het spelen horen we haar vaak praten of zingen. Geweldig om te horen hoe ze als een echte moeder tegen haar pop of zusje praat. "Nee S., doe dat maar niet. Dat is een beetje gevaarlijk". Liedjes worden tegenwoordig uit volle borst gezongen. Als er in de songtekst een foutje sluipt is die er bijna niet meer uit te krijgen. Tientallen keren hoorden wij:

"Ik zag twee beren,
broodjes smeren,
oh het was een woooooonder.

Het was een wonder,
broodjes smeren,
dat die beren,
smeren konden... enz"

En soms blijft de plaat hangen. Halverwege het liedje schakelt ze over op een zin die eerder in het liedje voorkomt waardoor het een lied zonder eind wordt.

E. oefent ook hard met de letters. De 'r' kan ze nu uitspreken, waardoor de naam van haar zusje foutloos gezegd wordt (op een grappige manier trouwens). Alleen blijft de 'g' nog zo moeilijk. Voorlopig hoor ik bij een simpel zinnetje als 'mama, kom je terug?' uit haar mond: 'mama, kom je trut?'

Bijna 1

S. wordt bijna 1. En tot een maand geleden dacht iedereen, inclusief wijzelf, dat zij vooral een rustig meisje was dat met een glimlach de wereld observeerde. Eigenlijk was ze dat ook. Wij wisten toen alleen nog niet wat we de afgelopen maand ontdekten. In ongeveer een maand tijd heeft S. zich ontwikkeld als een ware ontdekkingsreizigster.

Zo rustig (bijna passief) als ze toen alles aan zich voorbij liet gaan, zo druk maakt ze zich nu met het ontdekken van haar wereld en het ontwikkelen van allerlei kunsten om erin te kunnen leven. De ene keer klimt ze op het wipstoeltje en gaat ze er achterstevoren met haar billen op het randje op zitten. Dan weer maakt ze zelf de deurtjes van het dressoir open om er een tamboerijn in op te bergen en te bekijken hoe dat er door glas-in-lood uitziet. Een volgende keer zie ik haar eierschillen proeven uit de vuilnisbak. En regelmatig loopt ze rond met een van de kinderstoelen of iets anders wat beweegbaar genoeg is om mee te lopen.

Sinds ze zo actief is en vol goede ideeën zit, is dat natuurlijk ook voor zus E. een stuk aantrekkelijker om mee te spelen. S. mocht vandaag dan ook zomaar in haar prinsessententje komen spelen en zelfs een dikke knuffel waarvan E. achterover op haar koppie viel werd op de koop toegenomen.
Het enige lastige aan deze 'samenwerking' is dat S. op dit moment moet leren wat de regels zijn en dat je je daar gewoon aan houdt ('nee S., niet uit de prullenbak eten!') en dat E. op dit moment lekker aan het peuterpuberen is. Helaas kan een flinke gil van een van de meiden dus niet gestopt worden met een strenge blik of duidelijke taal. Zuslief en zusjelief blijken gillen een erg goed idee te vinden en helpen elkaar graag een handje mee om het geluidsniveau te doen stijgen.

Slapen

Het was weer net als de nachtelijke borstvoeding. Zodra het huilalarm gaat is mijn eerst doel een blik op de wekkerradio werpen. Als de tijd en locatie bekend zijn en ik weer min of meer terug ben in de realiteit strompel ik voorzichtig op het gehuil af. Een verdrietig hoopje pluk ik uit haar bed. Bij borstvoeding was het een kwestie van half slapend wachten tot het buikje gevuld was. Nu gaat het om de snottebellen. Gauw het doekje erbij. Even poetsen, even snuiten. Wanneer ik de zin: "mama, ik ben wakker geword" heb gehoord, weet ik dat ik haar niet meteen hoef terug te leggen. We zitten op het randje van haar prinsessenbed en ze kruipt lekker tegen me aan. Na een paar minuutjes wordt ze weer voorzichtig op haar plekje gelegd.
Ik loop terug naar bed. Opnieuw bekijk ik de tijd op de wekkerradio. Baalde ik net nog dat ze midden in de nacht wakker was, ben ik nu blij dat ik nog heel wat uurtjes slaap tegoed heb.

Vannacht hebben we dit zo'n 7 keer herhaald. Gelukkig dat dat met de borstvoeding minder vaak hoefde. En net als de borstvoeding tijd die we hadden, hoop ik ook nu dat ze vannacht lekker doorslaapt.

Blij, blij, blij

S. klapt in haar handjes. De eerste keer (tijdens het avond eten) was het meer op toeval berust. Toen papa, mama en zus echter enthousiast begonnen te applaudiseren en joelen, begreep ze meteen dat dit iets belangrijks was. Iets om te onthouden. En dat deed ze. Ze had snel de smaak te pakken. En dat is niet het enige nieuwe, in de afgelopen tijd hebben we haar zien ja-schudden, nee-knikken, headbangen (mixje van ja en nee), dansen op muziek en vandaag probeerde ze voor het eerst los te lopen. Zelfverzekerd liet ze de bank los met haar doel, de tafel, in zicht. Ze viel echter plat op de grond. Maar de wil is er alvast.

Dag dag

Soms staat hier de televisie op 3. Terwijl ik mijn handen vrij heb om een en ander in huis te doen is er toch wat 'gezelligheid' in huis van allerlei kindervrienden die vrolijke liedjes zingen en avonturen beleven. Onze kids gaan er niet bepaald voor zitten.. maar over het algemeen hoef ik minder te zeggen en doen om te voorkomen dat ze zich vervelen. Nu ze vandaag allebei ziek zijn leek het me een goed idee om de tv aan te zetten. Op de programma's wordt wisselend gereageerd. Zojuist hoorde ik: "NEEEE, E. WIL NIET BILLEBUBBIES KIJKEN!!!". Terwijl ze de 'billebubbies' vorige keer toch heel leuk vond.

Potje

E. Plast op een potje. Niet altijd, maar wel erg vaak. We hebben het sinds de zomer al geoefend, omdat het lekker weer was kon ze in haar zwemkleding of blootje in de tuin spelen. Het potje was in de buurt en zo heeft ze voor het eerst ervaring opgedaan in het plassen op een potje.
De afgelopen maanden hebben we er weinig aandacht aan besteed. Ik ben van mening dat het beter is om er niet teveel nadruk op te leggen voordat een kind er zelf aan toe is en ik geloof ook dat onnodige spanning het zindelijk worden alleen maar moeilijker maakt.

Zo nu en dan deed E. nog een plas, en het leek me een goed idee om het onderwerp weer aan te breken als we weer richting de zomer gaan. Maar oma Knoest dacht dat E. er wel aan toe was om zindelijk te worden. Oma heeft er ervaring mee en wist van aanpakken, dus in overleg hebben we besloten om E. meerdere malen per dag even te laten 'proberen'. En ja hoor, vanaf dag 1 kwam er een plas of drie in het potje terecht. E. vindt het maar wat mooi en is zo trots als een aap. Ze weet dat ze als het gelukt is zelf mag doortrekken en mag handen wassen. Dan loopt ze de kamer in en schreeuwt naar papa dat het weer gelukt is, om dankbaar haar complimentjes in ontvangst te nemen.

Afgelopen dinsdag schreeft oma Knoest in het oppasboekje of E. ook wat onderbroekjes mee mocht. Ze was de hele middag droog geweest en het leek haar goed om even zonder luier te proberen. Goed plan. Gister probeerden we het thuis ook even, maar na twee natte broeken heb ik bedacht dat ze dat eerst even bij oma Knoest mag oefenen :).

Speelgoed

Sint Nicolaas zit al weer hoog en breed in zijn paleis in Spanje. Toch wordt zijn naam hier nog regelmatig genoemd. Ik herinner me nog de verbazing als kind, dat de sint precies de dingen gaf die ik leuk vond.. En hij blijkt het nog steeds in zich te hebben.
Met pakjesavond (pakjesochtend, pakjesmiddag) zijn de meiden leuk verwend. Twee van de pakjes die erg in de smaak vielen waren de 'nijntje let op' (nijntje laptop) en de 'art van Noat' (ark van Noach). Er wordt nog veel mee gespeeld. Een schot in de roos van sint.

Afdruk

E. was nog geen 9 maanden. We bezochten op zondagmorgen een dienst in de kerk waar haar opa en oma normaal gesproken naar toe gaan. Tijdens de dienst mocht E. naar de oppas. Toen tegen het einde van de dienst de kinderen werden gehaald, haalde oma E. van de oppas. Oma kwam terug met E. op de arm en van een afstand zag ik al dat haar wang vreemde vlekken had. Eerst dacht ik dat ze ergens op had gelegen, van dichterbij was te zien dat het ergens anders om ging. Een kindje had op een onbewaakt ogenblik een hap willen nemen van E. haar lekkere wangetje. Wat zeg ik, een hap? Een stuk of 5 keer had ze er stevig op gebeten, met een afdruk van haar gebit op de wang van E. als gevolg. Het heeft ongeveer een week geduurd voordat de tanden van het onbekende kindje niet meer zichtbaar waren.

Inmiddels is E. twee en heeft ze zelf haar afdruk achter gelaten. Niet in een wang, maar in een voet. Die van S. welteverstaan. Vanuit de keuken keek ik de kamer in, waar E. en S. samen al een tijdje lief hadden gespeeld. S. zat in de kinderstoel en E. had haar speelgoed aangegeven en zo waren ze samen al even zoet. Precies op het moment dat ik de kamer in keek, hoorde ik het geluid van S. Een harde brul als start van een huilbui. En ik zag de voet van S. nog net uit de mond van E. komen. Het duurde geen week voor de afdruk verdwenen was, hooguit een dag. Maar het gebit van E. was duidelijk zichtbaar. 

En S. op haar plaats kan er ook wat van. Ze houdt ervan haar twee vlijmscherpe ondertandjes en vier vlijmscherpe boventandjes ergens in mijn gezicht of schouder te zetten. Het is haar alleen tot dusver nog niet gelukt een afdruk achter te laten.

Billenkoekje

Onze meiden zijn gek op eten. Als er wordt gesproken over eten, als er een verpakking ritselt of als er iemand uit de trapkast komt gelopen, hebben ze oren op steeltjes en wanneer mogelijk proberen ze er ook iets van mee te eten.
Toen B. enthousiast vroeg "Wie wil er een billenkoekje???" verbaasde het ons dus niet dat E. vol blijdschap haar eigen naam joelde. Ze kreeg keurig billenkoek. Dat is natuurlijk niet bij een keer gebleven. Ik denk dat ze er ongeveer vijf keer ingetuind is. Nu is het kwartje gevallen. Billenkoek is hele andere koek.

opa en oma Knoest

Met ingang van 2011 gaan onze meiden niet meer naar het KDV, maar naar gastouders. Deze oplossing is ons in de schoot geworpen. We leerden opa en oma Knoest precies kennen op het moment dat we aan een nieuwe opvang toe waren. Omdat we 1 auto hebben en het KDV niet in ons eigen dorp is en wij ook allebei ergens anders werken werd het brengen en halen van de meiden steeds meer gedoe. Allerlei factoren waren  van belang om iedereen op tijd op zijn plaats en weer thuis te krijgen. Het weer moest goed zijn om de motor te kunnen pakken (papa), de tijden van het werk moesten matchen met de tijden van het KDV. Dan hadden we op donderdag nog een andere oppasregeling, weer in een andere plaats. En ook dat leek logistiek minder ideaal dan gehoopt.  Alles moest strak gepland worden en we hadden het gevoel dat dit voor niemand een succes was.

Maar toen kwamen opa en oma Knoest op een dag bij ons naar de kerk. Dezelfde middag gingen we bij ze op visite en laten zij nou net gastouders zijn in ons dorp. Vandaag was het zover. E. en S. mochten bij opa en oma Knoest spelen. We zijn er een paar keer op visite geweest, dus ze wisten wat ze te wachten stond. Opa Knoest was met nieuwjaarsdag al minder eng gebleken dan het de eerste keer leek. Er is leuk speelgoed en.. niet geheel onbelangrijk.. oma Knoest heeft rozijntjes.
S. was wel even verdrietig, maar op de armen van oma Knoest met haar vertrouwde duimpje in haar mond was het snel in orde. E. had al direct de wandelwagen met pop gevonden en verdween achter de tafel waaraan druk monopoly werd gespeeld. Een nieuw jaar een nieuwe start voor de meiden. Ik ben benieuwd naar de verhalen van E. die er ongetwijfeld zullen komen.

wijsvinger

"MAMAAAAAAA, IK HEB MIJN WIJSVINGER GEVONDEN!!!"
Verdwaasd kijk ik op van mijn laptop. Aan de andere kant van de tafel zie ik haar trotse koppie. En daaronder haar duim die ze blij omhoog houdt :).'

Eerlijk

Voorbeeld 1.
Ik was maar even in de bijkeuken geweest. De was gesorteerd en in de machine gedaan. Toen kwam ik weer terug in de keuken. Tot mijn schrik had E. haar stoeltje tegen het keukenblok gezet op de plek waar onze kookplaat zit. Ze zat erop. Strak met haar knieen tegen de onderste lade. De kookplaat was uit en ze zat op haar billen. Er was dus nog niks aan de had. Maar ik weet dat ze in een klauterfase zit. En ik weet dat ze de knopjes makkelijk kan omdraaien dus dat haar plan de volgende keer wel zou kunnen lukken.
Streng pak ik haar vast bij haar arm. "E. dat mag toch niet?!" "Je stoeltje is voor in de kamer, niet voor in de keuken". Even werd het stil... Toen kwam haar eerlijke antwoord. "E. mat niet de la openmaken" E. mat niet de chocoladepasta pakken." "E. mat niet de chocoladepasta openmaken"
En het was me duidelijk. E. had nog helemaal geen interesse in de kookplaat. Het ging haar om de la met broodbeleg. Het 'gevaar' was de pot chocoladepasta geweest.

Voorbeeld 2.

Ik moest boven even een bed verschonen. Allebei de meiden zaten aan de keukentafel in hun kinderstoel. Ze hadden al een slok pap achter de kiezen en kregen van mij een beschuitje. Ze zijn dol op alles wat je kunt eten. Allebei. Ik doe boven mijn ding en kom beneden. Een rustig tafereeltje zie ik voor me. De beschuitjes zijn op en de meisjes zitten rustig in hun stoel. Ik constateer vragend "Hebben jullie de beschuitjes op?" "Was het lekker?". Dan antwoord E. "E. heeft S.' schuitje opgegeten"
Na het nog een aantal keer te checken ben ik er zeker van, S. heeft moeten toekijken hoe E. twee beschuitjes zat te eten terwijl er voor haar niets meer was. 

Wat is 2 jaar toch een leuke leeftijd. Ze zoekt haar grenzen op omdat ze die nog niet kent. Maar ze is o zo eerlijk. In de aanwezigheid van een vreemde meneer verteld ze me  hardop dat ze hem 'een beetje eng' vindt. Als ze stout is geweest, en ik was er niet bij, dan verteld ze me achteraf eerlijk wat er is gebeurd. Wat een (h)eerlijke leeftijd.