Een grote blauwe dolfijn was het eerste wat opviel. Daarna kwamen de twee verdrietige oogjes erboven. En onder de blauwe dolfijn de vertrouwde vingertjes, die altijd troost bieden. Ze was gevallen. Voor de zoveelste keer. En wéér op haar lip. Deze keer geen tand er doorheen, maar op de voorkant van haar bovenlip. Een schaafwond als bewijs. We begonnen trouw te smeren. Ik vraag me werkelijk af of 'vallen en stoten zalf' enig nut heeft, maar het placebo effect is aanwezig.. en dat is voor mij wel reden genoeg. Als het litteken uiteindelijk dan minder zichtbaar is is dat mooi meegenomen.
Elke avond smeren we het 'sausje' op de lip. E. mag zelf smeren. Uiterst geconcentreerd lepelt ze met haar wijsvinger het beetje zalf dat ik uit het tubetje knijp. Vervolgens brengt ze haar vinger voorzichtig naar haar lip en wrijft het zachtjes heen en weer. Gek is ze op smeren. Als ik het een avond vergeet dan vraagt ze er zelf om. Ze smeert zich na het badderen zelf in met bodylotion, ze smeert haar lip in en ze smeert als het even kan vanalles in haar haar. Vorige week wist ze -in de halve minuut dat ik boven was om luiers te pakken, om mee te nemen naar de oppas- het kleine potje sudocrem uit de tas te hengelen. Toen ik beneden kwam was ze alvast begonnen met smeren. Ze zei iets in de trant van: "Ik heb het sausje gesmeerd". Maar dat was natuurlijk overbodige informatie..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten