Donderdagmiddag. 28 April 2011. Terwijl mijn migraine onderdrukt werd door twee porties ibuprofen en B. op de bank lag met rugpijn, verkoudheid en hooikoorts waren de meisjes nogal pieperig. Geen wonder. Het was al etenstijd en ik stond met mijn keukengereedschap in de pan te roeren. S. probeerde ondertussen de keukenkastjes open en dicht te doen. Met een zucht tilde ik haar op en zette haar twee meter verderop in de kamer op haar voeten. Ze bleef staan. Ik bleef even naar haar kijken in afwachting wat ze zou gaan doen. Kort stond ze stil. Toen zette ze een stap. Zelf. Haar allereerste losse stap. Snel zei ik tegen B. dat ie moest kijken. Toen kwam er nog een stap en nog een. Ik telde mee en het waren zeven stappen. Applaus en gejoel was onze reactie. Ons enthousiasme was zo groot dat E. gelijk wilde laten zien dat zij ook kon lopen :).
Het kruipen heeft nog even de voorkeur, want dat is natuurlijk zo lekker makkelijk. Maar ze kan het. En aan de hand is ze niet te remmen.. S. kan lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten