Appel knabbelen

We zitten aan tafel. E. ziet aan het einde van onze eettafel de fruitschaal. Er liggen appels op. Ze brengt het onderwerp ter sprake. E. weet hoe ze netjes om een appel moet vragen en dat dat haar kans vergroot dat ze er ook daadwerkelijk een krijgt. "Papaaaaaa, matte attebiet een appeeeeel???" (papa, mag ik alsjeblieft een appel?) In gedachten zie ik de verse grote appel voor me, keurig in blokjes gesneden en in een fris groen schaaltje aan E. geserveerd. Op datzelfde moment zie ik dat papa de appel al aan E. heeft gegeven. Met smaak begint ze eraan te knabbelen.

Terwijl ik vast een en ander opruim geniet E. van haar appel. Als ik haar even later uit de kinderstoel kom tillen zie ik wat er nog van de appel over is. Ik geniet van wat ik zie. Het lijkt wel alsof er een rups is bezig geweest. En ik realiseer me dat ze al groot is. Twee. E. is twee en eet zelf haar appel. Ze vindt het zelf heel normaal, maar voor mij is dit duidelijk een lesje loslaten. Ik hoef haar niet alles voor te kauwen. Ik hoef haar appeltje niet in blokjes te snijden. Zelluf doen is het motto. Loslaten... je kan als moeder niet vroeg genoeg beginnen. Met oefenen dan..