Poppetje

De kleuters die ik de afgelopen jaren getest heb, moesten onder andere een poppetje tekenen. Voor een heel aantal kinderen was dit teveel gevraagd en een koppoter was al te hoog gegrepen. Regelmatig werd de mond boven de neus, of de neus boven de ogen getekend. En dan heb ik het niet alleen over de vier-jarigen, nee ook kids van 6 konden nog de meest interessante krabbels op papier zetten met de titel poppetje.

Stomverbaasd zag ik vanmorgen wat E. aan het kleuren was. "Ik ga S. tekenen". Ik keek met haar mee en zag de vorm van een 'hoofd' met daarin een mond en ogen en zelfs armen aan het hoofd. Eerst dacht ik dat het toeval was. Ik pakte haar kleurbord af om er een foto van te maken. "Mama, ook nog denkbrauwen tekenen?". Ze kreeg het bord weer terug. Ik vroeg haar of S. ook haren had. Ja hoor, S. kreeg een volle bos met haar. E. ging nog even door met tekenen en inmiddels hebben we al een aantal poppetjes voorbij zien komen.

Ogen, neus, mond, oren, haren, keel.. het maakt niet uit waar we om vragen.. E. tekend de prachtigste portretten. Ik zeg: dit is een talentje!

Ze staat

Ze staat. Een aantal weken wil S. al erg graag staan. Ze kwam zelf nog maar omhoog tot kniestand, maar met een beetje hulp vond ze het geweldig om staand te spelen.

Ze lag vanavond al lekker in bed. Op haar buik. Knieen opgetrokken. E. ging ook slapen en bij binnenkomst van de prinsessenkamer zat S. in een tel klaarwakker op haar billen naar ons te lachen. Weer een tel later stond ze op haar knieen met de handen om de spijlen van haar ledikantje. E. kreeg van mij haar slaapzak aan en op het moment dat wij opnieuw een blik in de richting van S. wierpen stond ze op haar voeten. Een trots gezicht en een glimlach van oor tot oor maakte het plaatje compleet.
Een nieuwe poging om haar op de buik te leggen resulteerde in het opnieuw gaan staan, wat dit keer gepaard ging met een gierende lach. Ook na het verschonen van de luier stond ze direct op. En ze had de smaak te pakken. Toen ze later vanavond nog even mee naar beneden mocht heeft ze haar kunstje ook aan papa laten zien.

Ze kan het. We hoeven niet meer te helpen. Het is tweede kerstdag en een nieuwe fase is aangebroken. S. staat zelf op.

Met Jezus spelen

We hebben een kerststal. Geen levensechte met echt stro en 3D figuurtjes, nee het is een stalletje met felle kleurtjes en platte houten figuurtjes erin. Ons stalletje staat op het raamkozijn en E. vindt het prachtig. Nu ik haar een aantal keer heb uitgelegd waar het met kerst precies om gaat, lijkt ze het ook redelijk goed te begrijpen.
Vanavond rond bedtijd vroeg E. me: "Mama, mag ik alsjeblieft nog even met Jezus spelen?".

Op een houtje bijten

Al staan voor ons de feestdagen voor de deur met allerlei lekkers op het menu.... onze sneeuwpop zal nog even op een houtje moeten bijten.

Winterbanden

Ze hoefde niet haar ruiten te krabben en het slot was niet bevroren. Niets hield haar tegen om een stukje te gaan rijden met haar auto. Ze pakte zichzelf warm in en haalde haar auto uit de stalling. Voorzichtig ging ze op pad. De vrijheid deed haar goed. Ze genoot van het moment. Totdat ze de andere kant van de tuin bereikt had, toen liep ze vast.
Wat is nu het moraal van dit verhaal?
Begeef je met dit weer niet op de weg als je nog geen winterbanden hebt ;)

Hapje potgrond

Stel je ziet een plant. Hij staat in een mooie bak met verse potgrond. Dan hoef je verder niets te doen en bepaalde dingen weet je gewoon. Je weet hoe die potgrond zou voelen als je er met je hand doorheen zou graaien. Je weet hoe warm of koud het ongeveer aan zou voelen. Waarschijnlijk kun je met een blik al zien hoe nat het ongeveer zou moeten voelen. En je hoeft geen hap te nemen om te weten hoe dat ongeveer zou smaken.

Al die informatie zit al ergens opgeslagen in je bovenkamer en wordt opgediept wanneer je over potgrond na begint te denken. Een kind echter, heeft die informatie nog niet tot haar beschikking. Een kind begint met een blanco kaart en zal zelf op ontdekking uit moeten om te weten hoe de potgrond voelt. Ze zal zelf een hap moeten nemen om te weten hoe het smaakt. En dat deed ze dus. S.. Ze nam een lekkere hap en lachte me liefdevol toe met een mond voor potgrond toen ik aan kwam lopen.. Ik hoop dat ik haar voldoende tijd heb gegeven om de smaak ervan op te slaan. Dan hoeft ze volgende keer alleen nog maar te kijken..

Hoehoe

Ik sta in een kromme houding om een hoekje S. in haar autostoeltje vast te maken. Mijn handen zijn koud van het krabben en de auto staat te dicht bij de heg. E. staat in de gang, klaar om even later ook ingeladen te worden. Jas en snowboots aan.

Met mijn hoofd in de auto probeer ik de gordel van S. te laten klikken. Dan hoor ik iets. "Hoehoe". Hoor ik het goed? Ik stop met rommelen en luister even. "Hoehoe". "Hoehoe, mama ik ben naar buiten gekomt!!". Ik haal mijn verwarde hoofd uit de auto. Naast me staat E., stralend van oor tot oor. Ze is vast naar buiten gekomt :)

Ketting rijgen

Door mijn ervaring met kleuters in het onderwijs, weet ik hoe moeilijk het is om een ketting te rijgen. Er kan van alles mis gaan. Om de klus te klaren moeten de handen goed kunnen samenwerken. Een hand moet de leiding nemen, de ander volgen. Stuur je het draadje door de kraal, of stuur je de kraal om het draadje? En met welke hand pak je dan weer het draadje aan de andere kant eruit? Het maken van een ketting vraagt om concentratie, oog-handcoördinatie, fijne motoriek en een goed handelingsplan.
In de afgelopen jaren heb ik heel wat kralen over de grond zien dobbelen en opgeraapt. Gefrustreerde kinderen gemotiveerd. Geduldig tips gegeven en voor gedaan wat het beste werkt.

Toen was E. aan de beurt. E was al onder de indruk toen het doosje nog dicht zat en kon niet wachten om met de kralen aan de slag te gaan. Mijn gevoel zei dat ik uiteindelijk zelf de ketting moest maken, maar bij de aanblik van E.'s enthousiasme had ik daar geen problemen mee.

Je kunt je voorstellen hoe trots ik was toen E na een keer voordoen moeiteloos kraal voor kraal aan het draadje reeg. Opperste concentratie, zorgvuldig uitgekozen kleuren, een pincetgreep zoals ze het op de basisschool maar sporadisch zien, zat ze in haar kinderstoel te rijgen. Het ging zelfs zo goed dat ik ondertussen weg kon lopen om wat anders te doen. En dat deed ik. E. had juist een stuk of twintig kralen erop zitten en toen gebeurde het.. ze pakte per ongeluk de verkeerde kant. Het geluid van de kralen op het laminaat moet je er zelf bij denken, maar mijn gevoel had het toch bij het rechte eind gehad. Ik heb uiteindelijk zelf de ketting gemaakt.

Appel knabbelen

We zitten aan tafel. E. ziet aan het einde van onze eettafel de fruitschaal. Er liggen appels op. Ze brengt het onderwerp ter sprake. E. weet hoe ze netjes om een appel moet vragen en dat dat haar kans vergroot dat ze er ook daadwerkelijk een krijgt. "Papaaaaaa, matte attebiet een appeeeeel???" (papa, mag ik alsjeblieft een appel?) In gedachten zie ik de verse grote appel voor me, keurig in blokjes gesneden en in een fris groen schaaltje aan E. geserveerd. Op datzelfde moment zie ik dat papa de appel al aan E. heeft gegeven. Met smaak begint ze eraan te knabbelen.

Terwijl ik vast een en ander opruim geniet E. van haar appel. Als ik haar even later uit de kinderstoel kom tillen zie ik wat er nog van de appel over is. Ik geniet van wat ik zie. Het lijkt wel alsof er een rups is bezig geweest. En ik realiseer me dat ze al groot is. Twee. E. is twee en eet zelf haar appel. Ze vindt het zelf heel normaal, maar voor mij is dit duidelijk een lesje loslaten. Ik hoef haar niet alles voor te kauwen. Ik hoef haar appeltje niet in blokjes te snijden. Zelluf doen is het motto. Loslaten... je kan als moeder niet vroeg genoeg beginnen. Met oefenen dan..

Comfort slee

Nederlanders zijn wat 1 ding betreft allemaal hetzelfde. We kopen bepaalde spullen op het moment dat we dat nodig vinden, en meestal is dat moment voor iedereen gelijk. In het geval van een slee is dat meestal als de eerste sneeuw al is gevallen.
Zo wij niet anders. Vorig jaar ten minste. En dat hebben we geweten, want de winkels hadden niet genoeg sleeën op voorraad voor het hele land... dus hebben we er een moeten lenen.
Dit jaar besloten we het anders te doen, we zouden voor de sneeuw een slee kopen van marktplaats. Maar toen ineens stond er die aanbieding in de Aldi folder. We waren er op tijd bij en nu zijn we in het bezit van onze eigen slee. Het is een prachtig exemplaar, opvouwbaar zelfs. Er mist alleen een rugsteuntje.

Voor E. is dat geen enkel probleem. Keurig pakt ze met haar wantjes de slee vast en zet ze haar nieuwe snowboots op de daarvoor bestemde richeltjes. Bij S. gaat het heel anders. Hoewel ze erg stevig zit (lees: goede rompbalans en de lichaamsbouw van een sneeuwpop), steken haar benen vooruit en haar armen opzij. In haar skipakje van wit en zacht rose ziet het eruit alsof we een sneeuwpop op de slee hebben gebouwd. Het valt natuurlijk te verwachten dat zo'n sneeuwpopje bij het eerste richeltje met haar gezicht in de sneeuw ligt en nee dat testen we niet uit.

Gelukkig kwam papa thuis met een rugleuning. Apart te verkrijgen en los op de slee te monteren. De slee. Dat wil zeggen, welke slee dan ook, maar niet de onze.. Ondanks knap knutselwerk met het omdraaien van pinnetjes en verbinden met tai rips wilde de rugleuning niet meewerken aan papa's plannetje.

En toen gebeurde het. Zomaar. Een geniaal plan kwam zomaar in me op. Nou gebeurd dit niet dagelijks dus voel ik me vrij om erover op te scheppen. Ik zag het voor me en wist al bijna zeker dat het zou lukken. Het wipstoeltje. Ons wipstoeltje is redelijk breed, dus het frame ervan zou zo om de slee moeten passen. Hup naar boven, wipstoeltje van zolder gehaald, papa aan de slag en zie hier het resultaat: onze comfort slee.

Ik begrijp werkelijk niet dat ik nog nooit andere ouders heb gezien die hun wipstoeltje op de slee hebben gezet. Het is vastgemaakt met een enkele tai rip om te voorkomen dat dochterlief op een goed moment naar voren wordt gelanceerd, maar het is zo comforabel dat de meisjes niet meer alleen voor ons plezier meegaan, maar ook voor hun eigen plezier.

Als volgende winter de eerste sneeuwvlokjes naar beneden komen vallen, en Nederland weer volop naar de winkels rent om een slee te kopen, weet ik al wat we hier doen. Op ons gemakje slenteren we naar zolder. Daar pakken we de meest relaxedte slee die ik ken, en de meiden maken een ritje op onze eigen comfort slee.

Koprollen

"KOPROLLEN!!"
Met grote ogen en vol enthousiasme kijkt E. naar haar bordje. Ik kom er net mee aan lopen, E. en S. zitten al keurig naast elkaar in de kinderstoel. E. ziet op haar bordje twee knakworstjes liggen. Waar het woord 'koprollen' vandaan komt is mij geheel onduidelijk, maar dat ze er zin in heeft straalt van haar gezicht.
De bordjes zet ik vast op tafel en eerst gaan we even bidden. Dan is het eindelijk zover en komt het bordje met de knakworstjes op E. dr kinderstoeltafeltje. Ze pakt er direct een vanaf en legt het naast haar bordje op tafel. Twee handjes legt ze er bovenop en voorzichtig rolt ze haar knakworst vooruit. Met een ondeugende glimlach kijkt ze me aan. Verduidelijkend zegt ze: "koprollen..". Ze pakt m op en neemt een hap.