Verliefd op papa

Als je onze meiden vraagt met wie ze later willen trouwen dan weten ze het wel. Papa. Ze weten precies hoe je moet trouwen want onze trouwfilm wordt op een dag gerust vijf keer achter elkaar afgespeeld en de laatste keer zitten ze -vooral E- nog even geboeid te kijken alsof ze m voor het eerst zien. E weet ook al welke jurk ze aan wil. Haar blauwe prinsessenjurk. Het spreekt dus voor zich dat S in de roze prinsessenjurk gaat trouwen.

De laatste tijd ontwikkeld S zich als een echt papa-kindje. Als ze wakker wordt is de eerste vraag die ze stelt: 'papa?'. Dan leg ik haar uit dat papa naar zijn werk is. Beneden gekomen gaat ze gelijk door het raam kijken om te controleren of het klopt. De hele dag blijft ze alert op voertuigen die papa mogelijk thuis brengen. Auto's, motors, als ze iets hoort vraagt ze 'papa?' en kijkt ze me vragend aan. Ze zou er overigens ook niet gek van opkijken als papa op een dag per helikopter of straaljager thuis zou komen. En ook als er bij de buren wordt geklust of gemaaid dan checkt ze even bij mij of dat toevallig papa is. Als S naar de trouwfilm kijkt, doet ze dat ook alleen voor papa. Volgens mij ziet ze niet eens dat ik me in een grote jurk heb gehesen die dag. Ze ziet papa.

Toen we deze week boven waren, ik was mijn kleding in de kast aan het leggen, sprongen de meiden op ons bed. In een flits zie ik via de spiegel S om haar as rollen via de bedrand -knal- op de grond -harde knal-. Een korte stilte en een flinke brul volgden. Ik ren erheen hou haar vast en troost haar. Ze kroop in mijn nek (zoals S dat zo lekker kan) maar bleef daar nog geen minuut voordat haar huilen over ging in het brullen van, je raad het al, 'papaaaa!!'... Wil je dat papa je komt troosten? vroeg ik haar. Dat was zo, dus papa kwam van zolder aangelopen zodat S nog even lekker kon uitsnikken bij meidenpap op schoot.