Nachtwerk

Wat betreft de nachten hebben wij hier niets te klagen. Met twee meiden van één en twee jaar, die samen op een kamer slapen, hebben wij het eigenlijk erg goed getroffen. Zodra de meiden 's avonds slapen hebben wij rust totdat de volgende dag begint. Okee, soms is dat ons wel wat vroeg.. maar meestal begint de dag rond half zeven en dat is ook ons ritme.

Maar van zaterdag op zondag was me een nacht. Het begon eigenlijk niet veel anders dan anders. Op een gegeven moment dacht B. dat S. lag te spugen in bed -dat had ze overdag ook gedaan- maar een blik in de prinsessenkamer wees uit dat alleen E. wat had gekucht. Maar na middernacht begon het. De eerste keer begon E. te huilen. Ik ging kijken en haar deken was eraf. Lekker ingestopt en weer in bed. Dat viel mee. Niet veel later was het weer mis. Ik weet eigenlijk niet meer precies waarmee het toen begonnen is. Het kan de deken geweest zijn of misschien was het snot.
Hoe dan ook, E. kon niet meer slapen. En als E. niet kan slapen, dan zegt -of huilt- ze dat ook graag vaak en hard. Ze kruipt gauw onder haar dekens vandaan om ervoor te zorgen dat ik haar niet in haar bed achter laat. Nou was dat niet de eerste keer. Vaak helpt het om even te knuffelen, een of twee liedjes te zingen en dan weer rustig neer te leggen. Zondag ochten echter niet. Ze wilde graag op schoot zitten, knuffelen, zingen, noem maar op.. maar zodra ik aanstalten ging maken -wat voor aanstalten dan ook- hoorde ik het bekende 'Ik kanniet slaaaaaaapen...'.
Het enige belangrijke wat ik haar verder heb horen zeggen was: 'Ik heb trek in mijn buik'. Dat leek me vrij sterk na het avondeten dat ik haar heb zien wegwerken, maar ik kon me voorstellen dat ze wel dorst had.. dus ook een glaasje water hebben we geprobeerd.

Ik heb eerlijk waar een paar pogingen gewaagd of haar terug in bed te krijgen, maar het enige effect was brullen, gillen en krijsen. Nou heb ik ook heus wel eens naar schatjes gekeken en Super Nanny. En ik weet echt dat mijn 'plan B' geen oplossing was voor het probleem. Maar goed. S. lag ook nog in dezelfde kamer die wilde ik maar wat graag door laten slapen. En B. lag de kamer ernaast en ook hij zou niet erg blij worden als ik E. gillend in haar prinsessenbedje zou laten liggen om half drie 's nachts om te wachten tot de wolken zouden wegtrekken. Bovendien werd ik ondertussen behoorlijk moe en hee, Super Nanny was toch niet in de buurt. Dus kroop ik gezellig bij E. in haar prinsessenbed.

Dit was best even fijn, want op ons eigen bed na heeft E. het lekkerste bed dat ik ken. Dus daar lag ik warm onder de deken. Heel even had ik nog de hoop dat E. naast mij in slaap zou vallen, zodat ik zachtjes er tussenuit kon knijpen en mijn eigen bed in kon. Die hoop was snel vervlogen. Mijn tweede hoop -dat zij zachtjes zou puzzelen en lezen in bed terwijl ik naast haar in slaap zou vallen- was ook snel verdwenen.

Sterker nog, het werd een rollercoaster aan emoties die vroege zondagmorgen. Het ene moment kon ze me nogal op de zenuwen werken -bij veel herrie en drukte en toen ze bijvoorbeeld voor haar tiende keer met haar hoofd tegen de muur aan knalde- en het volgende moment was ze weer poeslief -ging ze me zachtjes over mijn wangen aaien en kusjes geven-. Op het punt dat ik er bijna helemaal klaar mee was stak ze een voor een haar vingers op om de namen van de nieuwe kipjes op te sommen. Lief en trots keek ze me aan, ze wilde gewoon zo graag wat aandacht.

Hoe lief ze ook is, ik kon er niets aan doen dat ik ieder uur een beetje chagrijniger werd. Ik besloot over te schakelen naar 'plan C'. Met E. onder de ene arm en haar dekbed onder de andere arm togen wij de trap af. Alle herrie en drukte boven was mij genoeg en slapen zat er toch niet meer in. Dan liever E. vrij laten spelen en met een beetje geluk kon ik een dutje doen op de bank.
Dat geluk had ik echter niet, want van al haar speelgoed koos E. haar 'jip en janneke picknick koffertje' en ging ze een kopje thee voor me maken en wat te eten. Dus liggend op de bank werd ik uit mijn slaap gehouden doordat ik elke paar minuten een hapje of slokje kreeg aangeboden (lees: door mijn lippen kreeg geduwd).

Na twee koppen thee en bordjes eten van E. te hebben gekregen ben ik warme melk voor haar gaan maken. Ze heeft het achter elkaar opgedronken en bij een nieuwe poging haar in bed te leggen is ze akkoord gegaan. Om kwart voor vijf ging ik vermoeid maar erg blij -dat ze eindelijk weer lag- mijn bed weer in.
Zes uur (!) begon S. Die had een heerlijke nacht achter de rug en vond het duidelijk genoeg. Deze keer ben ik gelijk naar beneden gegaan. En terwijl S. verder speelde met de bordjes en bekertjes op tafel kroop ik weer op de bank. En het werd licht. En het was dag.

Maar dit is nog niet eens het einde van het verhaal. Natuurlijk dacht ik mijn slaap wel in te halen tijdens het middagtukje. Maar hoewel de meiden heerlijk gingen slapen verliep ook het middagdutje niet zoals gepland. Ik lag net in bed toen ik een knal hoorde en E. begon te huilen. Zul je altijd zien, leggen we elk slaapje drie hoofdkussens en een dekbed naast haar bed voor het geval ze er mogelijk eens uitrolt. Valt ze precies op het moment dat ik dat vergeten ben.
Zat ik al zo met mijn hoofd bij mijn eigen bed dat ik haar zonder 'vangnet' heb neergelegd, en rolt ze uitgerekend dat moment uit haar bed. Op haar lip. Op een of andere manier landt E. altijd op haar lip als ze valt. Na wat troostende woorden en een knuffel mocht E. met haar prutlip in het grote bed komen liggen. En daar hebben we zowaar allebei vijf kwartier geslapen.