Sinds dit jaar vermeld E. - al zakken vullend - keer op keer dat er in dit huis een kindje van haar school woont. De naam is tot op heden onbekend, maar het is zeker dat hij woont in het huis bij de kastanjeboom.
Van de week. We hebben brood gekocht bij de Spar en wandelen terug naar huis. Terwijl één brood wild heen en weer slingert in S. d'r hand en S. ondertussen ieder tuinricheltje probeert te bewandelen als een koorddanseres, heeft E haar blik op de verte gericht. 'Mam, het kindje van mijn klas is ook buiten.' Ik kijk en zie inderdaad wat kinderen rondom de boom spelen. 'Ik zie het aan de lichtblauwe jas' voegt ze toe. Handig, nu weet ik over welk kind ze het heeft.
'E.?' vraag ik, 'zit dit jongetje bij jou op school, of echt bij je in de klas, bij dezelfde juf?' Ondertussen steken we over en sjokken verder in de richting van de boom. E. antwoord half fluisterend: 'hij zit bij mij in de klas, maar hij is van groep 2' en dan fluisterd ze zacht 'mama, zeg maar niks..'
De realiteit dringt dezelfde seconde nog tot me door... ze zit nog geen twee maanden op de basisschool en ze houdt er nu al rekening mee dat haar moeder een stomme opmerking kan maken in het bijzijn van klasgenoten.. Pff weg illusie dat ik een moeder ben waar je je niet voor hoeft te schamen.
