Ik vind het leuk. De gesprekken die we tegenwoordig hebben gaan steeds dieper en E. lijkt de vraag niet alleen uit gewoonte te stellen maar ze is ook oprecht geïnteresseerd in alles, maar dan ook alles, wat ze ziet, hoort, ruikt of voelt.
De gesprekken komen niet alleen van onze kant, maar ze komt zelf ook steeds vaker met wijze woorden. Regelmatig maakt ze ons aan het lachen wanneer ze een goede reden geeft voor iets wat ze doet.
Daarnaast is E veranderd. Het lijkt wel of ze met haar verjaardag haar peuterpubertijd achter zich gelaten heeft. Ze is er niet meer op uit om de hele dag tegen de regels in te gaan, maar heeft er plezier in om te helpen bij allerlei activiteiten, om zichzelf te verzorgen en ze geniet ineens van allemaal rustige spelletjes zoals strijkkralen, kleien en rolitballetjes op dezelfde kleur in hun vakjes leggen :).
Voor E is ze heel zorgzaam. Die twee beginnen ineens samen te communiceren zonder hulp van buiten af. Zo stond er bijvoorbeeld vanmiddag een leeg potje op tafel. E wilde het potje hebben maar kon er niet bij...
"Ik kan niet bij het potje..." S strekt haar arm uit en pakt het potje zelf.
Dan zegt S "diet, diet, diet (dicht)" Vanuit mijn ooghoek volg ik het tafereel.
E antwoord "zal ik hem even voor je open maken S? geef het maar aan mij".
Gewillig zie ik S het potje afstaan en E vervolgens aan het dopje peuteren.
Zo gaat dat een tijdje verder.. helemaal tevreden met elkaar.
Vanmiddag bij het boodschappen doen, hoorde ik E zelfs zeggen -op het moment dat S ging staan in het boodschappenkarretje- "doe maar niet liefje, anders val je". Zo schattig.
Wat boffen wij toch met onze meisjes!
